Η Ανθρώπινη Ηλιθιότητα της Ελληνικής Εκδοχής Εξουσίας

(τα Αγγλικά του Τσίπρα, το φόρεμα της Μπαζιάνα κι άλλες πολλές σημειολογικές αναφορές)

Όπως έχει ήδη καθιερωθεί, θα απαντήσω γι' άλλη μια φορά σε δημοσιευμένο άρθρο του Τζόελ Στάιν επιμένοντας ετεροχρονισμένα (γιατί όταν κάτι που αξίζει αφεθεί στο χρόνο, αποκτά περισσότερη ξεχωριστή αξία ακριβώς όπως το παλιό καλό κρασί!). Αυτή τη φορά την προσοχή μου τράβηξε η παγκόσμια κυριαρχία της βλακείας (κι όχι άδικα πρέπει να ομολογήσω) που βρίσκει υποδειγματικά τέλεια εκδοχή της στην πολιτική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Joel Stein, "We Have Become an Idiocracy" 

Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για τη βλακεία, λοιπόν ορίζοντάς την, όπως κάνει ο διεθνώς αγαπημένος αρθρογράφος, ως έλλειψη λογικής. Η πολιτική διάσταση μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί επάξια να αντιπροσωπευθεί στο πρόσωπο των ενεργειών Ελλήνων πολιτικών, που δεν αποτελούν μέρος μιας κατασταλαγμένης στρατηγικής ή έστω ενός πρόχειρου σχεδίου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την κίνηση της διαδικασίας δημοψηφίσματος εν μέσω παράλυσης μιας χώρας υπό το καθεστώς capital controls, και ουσιαστικά απειλούμενης οικονομικά, με απώτατο στόχο, έτσι κι αλλιώς, να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι πολυσχιδείς οικονομικές πολιτικές λιτότητας που τη μαστίζουν και την εξαθλιώνουν καθημερινά κατά την τελευταία εξαετία, που αλλιώς μεταφράζεται και στην θυμόσοφη παροιμία “τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου”; Μόνο μια πολιτική προσωπικότητα του βεληνεκούς του σημερινού μας πρωθυπουργού θα ήταν ικανή να επιχειρήσει να δικαιολογήσει την απάντησή της στην παραπάνω ερώτηση.

Συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο, τι θα μπορούσε να θεωρήσει δυνατό να περιμένει ένας λαός που δηλώνει σταθερά εκλογικά τη στήριξή του σε έναν ηγέτη που παίρνει μέρος σε δημόσιους διαλόγους, παρακολουθούμενος από σεβαστά ποσοστά θεατών σε όλο τον κόσμο, με σημαντικές προσωπικότητες, χωρίς να φροντίζει στο έπακρο τη δημόσια εικόνα του; Γιατί η περιορισμένη γλωσσομάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δεν αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου για την προσέγγιση των βαθιών ελλείψεων γνώσεων που χαρακτηρίζουν κάθε καθημερινό άνθρωπο· υπερτονίζουν, ωστόσο, τις ρωγμές στις προσωπικές τακτικές ενδυναμωσής του μέσα από την απαραίτητη πληροφόρηση και προετοιμασία σχετικά με τα θέματα που άμεσα τον αφορούν. Με άλλα λόγια, φέρνουν στο φως την ξεκάθαρη υπερεκτίμηση των προσωπικών του δυνατοτήτων, που είναι αδύνατο να του επιτρέψουν να εφαρμόσει αντικειμενικά απαραίτητες επικοινωνιακές στρατηγικές. Κι όλο αυτό με αντίκτυπο την παγκόσμια υπόληψή του. Κι αυτή της ψήφου του ελληνικού λαού που τον εμπιστεύεται επανειλημμένα δηλαδή.

Ωστόσο, αυτή η ανάρτηση δεν αποτελεί, όπως θα βιάστηκαν πολλοί να της προσάψουν ένα χρονικό στις στιγμές ηλιθιότητας στης παρούσας κυβέρνησης (επειδή είναι απολύτως εμφανές ότι δεν είναι η μόνη της οποίας η παρόμοιες στιγμές θα ήταν αδύνατο να αποτυπωθούν σε μια ανάρτηση γραμμένη υπό ευνόητο περιορισμό αριθμού λέξεων!). Αυτή η ανάρτηση θρηνεί το χαμένο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας, που δήλωσε οριστικά την απώλειά του, τη στιγμή που το φόρεμα της συζύγου του πρωθυπουργού σε εξέχον σοβαρό δείπνο υψίστης σημασίας (τουλάχιστον υποτίθεται!) για τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας έγινε πρώτο θέμα σε όχι αμελητέο αριθμό εκπομπών αντιπροσωπευτικού δείγματος και κεντρικής σημασίας σταθμών της ελληνικής τηλεόρασης. Που εξακολουθεί να δηλώνει εκρηκτικά την πτώση του κάθε φορά που η κατά τα φαινόμενα, πρόσφατα αποκτηθείσα, ενδεχομένως ένεκα έξτρα τραπεζωμάτων, “κοιλίτσα” του πρωθυπουργού μας καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στους στοχασμούς μας για την τρέχουσα εξουσία αντί για τις αποδεδειγμένες πρακτικές προθέσεις ή τα έμπρακτα «επιτεύγματά» της.

Εμμένοντας στα τρίσβαθα της ελληνικής ψυχής, κρίνεται απαραίτητη μια διαδικασία ερμηνείας και νοηματοδότησης όσων είναι ενδεχόμενα δυνατό να χαρακτηριστούν «στραβά» της. Υπάρχει συγκεκριμένο κίνητρο που ωθεί έλλογους συμπολίτες μας να ζητωκραυγάζουν, ή έστω από μέσα τους μυστικά να σιγοντάρουν κάθε φορά που η Χρυσή Αυγή δημιουργεί μπάχαλο στην ελληνική Βουλή, με απώτερο στόχο την κατακρεούργηση όσων κεκτημένων του αρχαίου δημοκρατικού πολιτεύματος έχει παραμείνει θεσμοθετημένο να εφαρμόζονται αμυδρά; Κι αν προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε την άνοιξη επίμονα εμφανιζόμενων κινήσεων ανιδιοτέλειας, τι μπορούμε να κάνουμε για την επικείμενη επικράτηση της «εποχής των ενστίκτων», από τη στιγμή που το Εκείνο, το κατώτερο, σύμφωνα με την ανεκτίμητη ερμηνεία του Δόκτωρα Φρόιντ, επίπεδο του ανθρώπινου ψυχικού οργάνου, που αντικατοπτρίζει τα ένστικτα και τις βιολογικές επιθυμίες, σταδιακά κι εν μέρει, καταγράφει είδη θριάμβων;

Η ενίσχυση της προσωπικής μας παιδείας, αλλά και η στήριξη στιβαρών κινήσεων στην εκπαιδευτική πορεία των άλλων, όσο τουλάχιστο περνάει από το χέρι μας, μπορεί μόνο να κατέχει μέρος της απάντησης. Όχι μόνο ώστε τουλάχιστο να φαινόμαστε κάπως λιγότερο γελοίοι. Κυρίως για να επιστρέψουμε στη βάση του ουσιώδους μαθαίνοντας να κρίνουμε. Κι ενίοτε «εφαρμόζοντας το κήρυγμά μας» σε καθετί που εξ αρχής έχει υποπέσει στην αντίληψή μας ότι χρήζει κατακραυγής ή απόρριψης χρησιμοποιώντας όσο λιγότερη jargon κουτσομπολιού κι εξειδικευμένο υβρεολόγιο είναι δυνατόν.

  

Προηγούμενα σχόλια πάνω σε άρθρα του Joel Stein στο TIME: 

 Για τους Γεννημένους Κάπου στην Εκπνοή της Δεύτερης Χιλιετίας ή Αλλιώς Millenials

Ο Πυρετός των Trolls

By Μαρία Γώγογλου