Όρια Ανοιχτοσύνης

Και πάλι με πυξίδα της εμμονές μου και την αγαπημένη μου μουσική, θα σας ταξιδέψω σήμερα στο θέμα που, όπως καταλάβατε πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτό εδώ το ιστολόγιο, με απασχολεί πολύ τελευταία (ίσως οι πιο επίμονοι καταφέρουν να ξεθάψουν τον αληθινό λόγο!): να πλησιάζεις ή να μην πλησιάζεις απεριόριστα τον Άλλο με πιθανότητα / φόβο / κίνδυνο να πληγωθείς;

Αρχικά θα ακολουθήσουμε τον Ορέστη Ντάντο και το τεράστιο άνοιγμά του στο διαγωνισμό τραγουδιού του Jumping Fish με το τραγούδι «Ανοιχτά»: ταυτόχρονα με το να γνωρίζουμε ανθρώπους και πράγματα, που μπορεί να μας διευκολύνει στην προσωπική μας αναψυχή, με το να πηγαίνουμε από τον ένα στον άλλο, σαν τις μελισσούλες που πετούν από λουλουδάκι σε λουλουδάκι (!), όποτε μας κάνει κέφι, μπορούμε να αφήσουμε «τις πόρτες ανοιχτές» και μεταφορικά τουλάχιστον. Να μην προστατέψουμε τον εαυτό μας από το να εμπλακεί συναισθηματικά και να γίνουμε κοινωνοί σε μια εμπειρία, που θα μπορούσε να μετασχηματιστεί και να καταλήξει σε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο. Κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ή να επιβεβαιώσει το σχήμα, τη γεύση ή τη μορφή του νέου περιεχόμενου αυτής της ιδιότητας του πιθανού, αν συντελέσουμε στο να πάρει σάρκα και οστά.

Το να κοιτάμε αστόχαστα και μόνο, με βεβαιότητα, δε θα μας οδηγήσει στο να μάθουμε να βλέπουμε. Για να μάθουμε τη διαδρομή μιας σκέψης ενός διαφορετικού όντος μόνο ο χρόνος που θα αφιερώσουμε σ' αυτό και η ενέργεια που περιέχεται στο πλησίασμα, που επιδέχεται, θα μας οδηγήσει σ' ένα είδος ενσυναίσθησης που δεν περιγράφεται· κι αν δεν καταλαβαίνει κανείς τι είναι, είναι σίγουρα επειδή δεν το έχει βιώσει ακόμα.

Βίνσεντ Βαν Γκογκ, The Cafe Terrace on the Place du Forum, Arles, At Night

Από την άλλη μεριά (ακόμη κι αν πολλές φορές αυτή δε διαχωρίζει τη θέση της απολύτως ξεκάθαρα), οι ΕΚΜΕΚ είναι ένα συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, των οποίων την ύπαρξη αντιλήφθηκα πρόσφατα. Ένα ορισμένο συναίσθημα που σε κάνει να φαντάζεσαι ότι δεν ανήκεις σ'αυτό που έχεις μπροστά σου, που περιγράφεται στο τραγούδι τους “Ο Φυγάς”, πρέπει να έχει βιωθεί πανανθρώπινα και σε όλες τις εποχές ακόμη και από τους πιο βαθιά ριζωμένους, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν στιγμές που δε μπορεί κανείς να απευθυνθεί και να αφεθεί σε ανθρώπους πάνω στους οποίους έχει χτίσει τη βάση του άμεσου περιβάλλοντός του. Για παράδειγμα, όταν επιστρέφει στη γενέτειρά του μετά από χρόνια σπουδών ή όταν φεύγει από μια δουλειά στην οποία είχε αφιερωθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα για να συνεχίσει στο επόμενο στάδιο.

Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Δωμάτιο στο Άρλες

Εδώ, ωστόσο, μιλάμε για άτομα που ζουν κι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους «νομαδικά», συχνά ακόμη κι επωφελούμενοι έναν ορίζοντα σταθερότητας. Ξαναξεκινούν κάθε φορά από την αρχή επειδή δεν υπάρχουν όρια που τους καθοδηγούν και τίποτα δεν είναι ακριβώς αυτό που ψάχνουν, τουλάχιστο με τη βαθιά έννοια. Μαθαίνουν να αγαπούν και να εξιδανικεύουν από μακριά, χωρίς η απόσταση του ενός εκατοστού να εμποδίζει την όρασή τους, ή τουλάχιστο την κοσμοθεωρία τους μακροπρόθεσμα. Ελλείψει περαιτέρω ανθρωπολογικής σύλλεξης στοιχείων, για σήμερα, θα τους χωρίσω σε δύο κατηγορίες: τους ονειροπόλους, που απλώς δε βολεύονται πουθενά κι αυτούς που φοβούνται πόσο η ύπαρξη στο διάβα τους μικρών ανεπαίσθητων ενδείξεων συναισθηματικής νοημοσύνης με την εγγενή δυνατότητα να γκρεμίσει συθέμελα την προσεκτικά κατασταλαγμένη γενική άποψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα.

Ξεκάθαρα δεν γράφω αυτή την ανάρτηση για να ομολογήσω πως εμπίπτω στους μεν ή στους δε και να υποστηρίξω μια συγκεκριμένη κατεύθυνση· όμως μετά από πείρα συναισθηματικών χαστουκιών χρόνων, είμαι εδώ για να επιβεβαιώσω ότι ένα είδος μέτρου καθίσταται απαραίτητο στην οποιαδήποτε περίσταση. Ή τουλάχιστο να λέμε πως ανά περιόδους κάνουμε διαλείμματα από τη μια ή την άλλη στάση για να μπορέσουμε να εξισορροπίσουμε μέρη των ιδιοσυγκρασιών μας, αν και η τελευταία μέθοδος δεν εμφανίζεται ιδιαίτερα εγγυημένη, κυρίως λόγω της ποσότητας και ποιότητας των ατόμων που ενδέχεται να παραγκωνίσουμε ή να απορρίψουμε με αυτή την πρόσφατα υιοθετημένη πρακτική μας. Κι ας μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος, η ενέργεια και η ύπαρξή του είναι ένα είδος τελείως διαφορετικό απ' όλα τα άλλα και, γι' αυτό στον τρόπο αντιμετώπισης παρόμοιων ή διαφορετικών καταστάσεων δε μπορούν να υπάρξουν απόλυτα εγκεκριμένες συνταγές.

Μην αφήνετε λοιπόν τα λουλούδια που προορίζεται για κάποιο στο πεζοδρόμιο αφύλακτα, καθώς είναι ευνόητο πόσοι και ποιοι παραμονεύουν· αλλά και που και που ο ιδεαλισμός στο όνειρο μιας εναλλακτικής αλλά εν δυνάμει πραγματικότητας δεν είναι τόσο άσκοπος και άκαιρος. Όπως κι οποιουδήποτε είδους παρακινδυνευμένη εγγύτητα, σχεδιασμένη εκ των προτέρων η μη.

By Μαρία Γώγογλου