Οι Συλλογισμοί μου: Τραγούδια Που Με Επηρέασαν: Γ΄ Μέρος

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ: ΜΕΡΟΣ Γ΄

Αυτή τη φορά, όπως υποσχέθηκα: στα Ελληνικά! Και, στην πραγματικότητα θα είχα ξεκινήσει από την αρχή με ελληνικά τραγούδια που έχουν επιδράσει επάνω μου, αν δεν είχε χρονικά προηγηθεί το ενεργό αποτύπωμα των εισαγόμενων που έχω προγούμενα, σε παρόμοιες αναρτήσεις περιγράψει, στην ιδιοσυγκρασία μου. Όπως όμως μπορεί να γίνει εύκολα αισθητό, τα τραγούδια στη γλώσσα σου, με τα οποία έχεις ταυτιστεί, δύνανται να έχουν αντίκτυπο πιο βαθύ, κατά το φιλοσοφημένο ρητό του Διονύση Σαββόπουλου, που θεωρεί τη μητρική γλώσσα απαραίτητη για να ερωτευτεί κανείς, αφού μέσω αυτής έχει μόνο την ευκαιρία να επικοινωνήσει εις βάθος.

Τρύπες, “Καινούργια Ζάλη”

Η διαπίστωση ότι κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με ότι έχει (αποτυπωμένη γλαφυρά στη χαρακτηριστική βρετανική φράση the grass is greener on the other side of the fence), εν μέρει ή εξ ολοκλήρου ίσως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένες οι σύγχρονες κοινωνίες του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού βρίσκει αντίκρισμα σε πολλές πραγματικότητες ανθρώπων και υποομάδων. Ένα είδος δηλαδή επόμενου αποκτήματος κυριολεκτικά και μεταφορικά, που μας εμποδίζει συχνά να απολαμβάνουμε το εδώ και τώρα της ζωής είναι σίγουρα ένα απ' αυτά που σου έρχονται στο μυαλό από τις πρώτες ακροάσεις (η αρχική εντύπωση για μένα). Η πεμπτουσία της στιχουργικής τέχνης του Αγγελάκα, ωστόσο, φανερώνεται εδώ, πρωταρχικά, μέσω του ανοίγματός της σε πολλαπλότητα ερμηνειών, αφού δύσκολα μοιάζει να είναι δυνατό να κλειδώσει κανείς τις εκφάνσεις αυτών των λέξεων σε κάτι συγκεκριμένο.

Από την άλλη μεριά, όλοι έχουμε γνωρίσει άτομα που τους αρέσει να φεύγουν για διάφορους λόγους· το ότι η επαγγελματική τους ζωή είναι δομημένη έτσι θα μπορούσε να θεωρηθεί μια από τις λιγότερο παρεξηγήσιμες και πιο συμπαγείς αιτίες. Συχνά αυτή η εξήγηση αποτελεί δικαιολογία, ωστόσο, για όσα κρύβονται από κάτω: αδυναμία θέλησης να συνδεθούν πραγματικά με καταστάσεις και πράγματα λόγω του ψυχικού κόστους που ο αποχωρισμός μπορεί να συνταράξει. Μπροστά σ' αυτή την προοπτική, επανειλημμένα πολλοί από εμάς έχουμε προτιμήσει την προσήλωση σε “ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει”, μήπως και καταφέρουμε να βγει κάτι, αν πετύχουμε μια εφικτή επανεφεύρεση του εαυτού μας.

Ριφιφί, “Αμετανόητα Τρελός”

(Εδώ θα κάνω intermission, για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, όπως καταλαβαίνουν οι πιο μπασμένοι απ' τους μυημένους του είδους!). Αυτό το τραγούδι αποτελεί σχεδόν εφηβική ανακάλυψη και λατρεία (!). Επίσης, η φωνή του εδώ ερμηνευτή από την αρχή μου θύμισε τον αξέχαστο Βλάση Μπονάτσο· ευχάριστος συνειρμός: η σπάνια, βαθιά, παιχνιδιάρικη χροιά του. Πρέπει εδώ επίσης να σημειώσω ότι την πρώτη επαφή με το τραγούδι οφείλω στην πολύ πετυχημένη -αν και φουλ στις ποπιές και τα χιτάκια- συλλογή, που διανεμήθηκε δώρο με το Βήμα “Νοσταλγοί του Rock 'N' Roll: 1960-1970-1980”, που μαζί με τα στέκια Καφενές και Irish Pub στην Ορεστιάδα κατέχουν τα ρεκόρ στις ρίζες των ακουσμάτων μου.

Οι ερωτικές εξομολογήσεις ανθρώπων που δε μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στην ολότητά τους κατά πρόσωπο αποτελούσε ανέκαθεν θέμα που με συγκινούσε στην τέχνη όλων των ετών. Εδώ η περσόνα ή ο στιχουργός δίνει την κατάσταση τόσο απλά που θα μπορούσε να συγκινήσει κάθε παγοκολόνα: είναι ερωτευμένος! Και κάθε τρόπος που επινοεί για να ομολογήσει το συναίσθημά του τουλάχιστο στον εαυτό του είναι και η είσοδος σε ένα καινούργιο σύμπαν. Το στοιχείο που συνειδητοποιώ τώρα πως μάλλον πάντα εννοούσα πως χαρακτηρίζει εμένα στους στίχους είναι η έμμεσα εύθικτη αυτοπαραίτηση: “αμετανόητα τρελός και ασυγχώρητα μικρός”. Αυτοσαρκάζεσαι και ταυτόχρονα περιμένεις κάθε λεπτό την επιβεβαίωση από κάποιον άλλο που ουρανοκατέβατα θα δηλώσει αλαφιασμένα πόση σημασία για τον ίδιο και δυνητικά για άλλους έχει αυτό που λες και κάνεις (αυτό που έχεις γράψει, τραγουδάς κι εξομολογείσαι στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Παύλος Παυλίδης, “Λευκή Καταιγίδα”

Επειδή είναι αδύνατο να μην τουλάχιστο αναφερθεί το όνομά του όταν μιλάμε για μουσική σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο, αλλά και γιατί επισήμως, αυτή την περίοδο, η “Λευκή Καταιγίδα” είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. Κι εδώ απλά και μόνο θα σημειώσω ότι η εμπειρία του να το ακούσω live δε μου μετέδωσε μόνο τον πυρήνα του νοήματος του τραγουδιού, αλλά διάνοιξε έναν οριστικά καινούργιο κόσμο στους ορίζοντές μου.

Επίσημη ιστορία σύμφωνα με τις ενδελεχείς έρευνές μου σε οποιοδήποτε μέσο δημοσιεύει οτιδήποτε στο Διαδίκτυο σχετικά με τη ζωή και δράση του δημιουργού(!) δεν υπάρχει, τουλάχιστον on the record, και καλά θα κάνει να μην υπάρξει, καθώς για ανθρώπους σαν κι εμένα μπορεί να καταλήξει σε μια απροσδιόριστη απογοήτευση. Υπάρχει, ωστόσο, μέσα στο μυαλό μου: ξεκάθαρα υπήρξε, κάπου ίσως μακριά, κάποια στιγμή, μια γυναίκα που πέταξε όλες τις μάσκες και τα προσχήματα και “χορεύοντας ... μέσα σε πέντε λεπτά” έμαθε σε κάποιον τι σημαίνει συναίσθημα χωρίς όρια. Αυτή από μόνη της είναι από τις πιο ευαίσθητα ιδιαίτερες στιγμές ελληνικών στίχων που έχει αποτυπωθεί.

Δεν ξέρω αν οι στίχοι και οι μουσική μόνο του τραγουδιού θα μπορούσαν να είναι αρκετοί για να σκέφτομαι την ομορφιά που είναι εμφανής και ταυτόχρονα κρύβεται σ'αυτό για μια αιωνιότητα ακόμα (αν και ξεκάθαρα περισσότερο καταλήγω στο ότι θα μπορούσαν). Οι άπειρες σε αριθμό, όμως ιστορίες που έχω διαβάσει και ακούσει για και από τον ίδιο τον τραγουδοποιό προσθέτουν έντονα στο ψηφιδωτό ερμηνειών αυτού και των άλλων τραγουδιών του αναζητητή των άνευ προϋποθέσεων συναισθημάτων που γνώρισε στο πρόσωπο μιας ξεχωριστής γυναίκας κάποτε.

Εννοείται πως το κεφάλαιο έχει μετατραπεί σε στήλη και η συνέχεια, αυτή τη φορά με ελληνικά και ξένα τραγούδια που με επηρέασαν συνεχίζεται ασυζητητί! Μια ευκαιρία εδώ για όσους δεν έχουν διαβάσει και τις προηγούμενες αναρτήσεις πάνω στο ίδιο θέμα:

Τραγούδια Που Με Επηρέασαν: Μέρος Α΄

Τραγούδια Που Με Επηρέασαν: Β΄ Μέρος