Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Η Συνείδηση της Εθνικής Οδού

ή αλλιώς πώς να σκεφτούμε μετά από όλα αυτά τα ατυχήματα

Τα σοκ της ελληνικής κοινωνίας είναι, κατά γενική ομολογία, πολλά, όμως εδώ πρόκειται για το πιο πρόσφατο: τα ατυχήματα στην εθνική οδό ή και σε μικρότερες, λιγότερο δοξασμένες και πιο ασήμαντες τείνουν να περισσέψουν όσο ποτέ άλλοτε, όπως λένε οι ειδικοί κι αναπαράγουν οι δεξιοτέχνες των ειδήσεων. Εσείς σκεφτήκατε ποτέ πως να φιλοσοφήσετε αυτό το είδος της ελληνικής κοινωνικής αποτυχίας;

Liao Xiaodong, Ατύχημα με Αυτοκίνητο
Τα ατυχήματα με Πόρσε ή BMW στην εθνική οδό μπορούν να αναχθούν, πρωτίστως, στην αλαζονεία των ίδιων των εμπλεκομένων αυτοκινήτων, και συνεπακόλουθα και των οδηγών τους που, όσο κι αν μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε εντελώς, σε κάποιο βαθμό ή επίπεδο καγχάζουν για την απόκτησή τους (ακόμη κι αν αποδειχθεί πως για την απόκτηση του αγοραστικού τους αντιτίμου δεν έχουν στην πραγματικότητα ξοδέψει ούτε την ελαχιστότερη ρανίδα ιδρώτα!). Καλώς ή κακώς, ως νεοέλληνες έχουμε αποδειχθεί κατά κόρον επιδειξιομανείς, λες κι έχουμε αιωνίως λόγους να καυχιόμαστε στους άλλους που έχουν να το ζηλέψουν, ίσως επειδή θεωρούμε πως δεν είναι και τόσο σωστό που μας ανήκει, κατά κάποιον τρόπο (αυτό αποδεικνύει άλλα αναπόσπαστά μας στοιχεία: εκτός από τη μεμψιμοιρία για όσα αιωνίως έχουν οι άλλοι, την κρυφή κατάθλιψή μας, το μικρόβιο του πόσο δύσκολο είναι οι άλλοι να μας καταλάβουν ακριβώς, έστω για μια στιγμή να νιώσουν πως έρχονται στη θέση μας). Και πέφτουμε στην παγίδα της ίδιας μας της αλαζονείας, αφού, κατά μια σαφώς αρχαιότερη σοβαρή ελληνική θέση, την έπαρση διαδέχεται η τιμωρία, έχοντας αφήσει για πολύ λίγη ώρα να χαρεί με το επιδεικτικό του κατόρθωμα ο ένοχος.


Γενικόλογα που μοιάζουν αστεία· κι όμως παραμένουν πολλαπλώς επιβεβαιώσιμα στις πολλαπλές αυτοκινητιστικές συντριβές, ακόμη και στις συγκεκριμένες που βρίσκουν το δρόμο της δημοσιότητας, ως επί το πλείστον για να φωτίσουν μια κοινωνία πνιγμένη στο φως της ειδωλολατρίας. Επειδή, είναι συνήθως μόνο αν συμβεί κάτι σε τηλεοπτικό ή άλλο, διάττοντα αστέρα που οι δοξασίες και η δακρύβρεχτη συναισθηματική μας ανησυχία θα τρανταχτούν συθέμελα (σου βάζω και γόνο πλούσιας οικογένειας μέσα για να ολοκληρωθεί σχεδόν η πλήρης χαρτογράφηση της δημοσιογραφικής κάλυψης παρόμοιων περιστατικών. Εκτός κι αν πια το γεγονός είναι τόσο τραγικό, τόσο εν είδει χολιγουντιανού εγχειρήματος, που θα το αναπαράγουν πλέον τα κανάλια και τα κοινωνικά δίκτυα για μέρες, καλύπτοντας κάθε ασήμαντη πλευρά που είναι δυνατό να ζητιανέψει συγκινησιακές εκρήξεις). Σύμφωνα με τα στοιχεία των ειδικών, 1800 θύματα μετράμε μόνο από την περσινή από κάθε μέσο και με ποικιλία εμφάσεων προβεβλημένη «εθνική» απώλεια του λαϊκού τραγουδιστή, Παντελή Παντελίδη μόνο στη εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, χωρίς να βάλουμε μέσα τους τραυματίες. Αριθμός που απειλεί να μεγαλώσει αν δεν εσωτερικεύσουμε τις απώλειες, αλλά και τις συνέπειες συχνά ασύνειδων, κι όμως γενικότερα επιβλαβών μας ενεργειών.
Όσο, όμως, κι αν παλεύουμε μέσα μας να μην το αποδεχθούμε, η ασφάλεια είναι συχνά περισσότερο προσωπική μας ευθύνη απ' όσο πραγματικά πιστεύουμε. Γι' αυτό και υπάρχει ένα επίπεδο στο οποίο αξίζει ο καθένας να επικοινωνήσει με τον εαυτό του δεσμευόμενος για την αιώνια αναζήτησή της (χωρίς να θέλω εδώ να πω πως η φροντίδα των άλλων δεν αξίζει να έχει σ' αυτή τη συνομιλία περίοπτη θέση). Ας πάρουμε την παθητική οδήγηση ως οφθαλμοφανέστερο παράδειγμα (κι ας προσπαθήσουμε να την εξασκήσουμε, έτσι για αλλαγή!): να επιτρέπεις στους άλλους με την ήρεμη στάση σου να απολαύσουν ένα γαλήνιο ταξίδι χωρίς εντάσεις, χωρίς να αψηφήσεις τους έτσι κι αλλιώς μαζικά ξεφτισμένους, αλλά παρ' όλα αυτά, εμπνευσμένους από αληθινές συνθήκες κανονισμούς, στους συχνά απαράδεκτα παρατημένους στη μοίρα τους ελληνικούς δρόμους. Να μένεις όρθιος κι ανεπηρέαστος από τις μούντζες των ανεκδιήγητων που σε προσπερνούν ρισκάροντας χωρίς αιτία· ένα είδος γιόγκα της οδήγησης ή των αναγκών του δρόμου.

Γιατί ο εσωτερικός «φύλακας άγγελός» μας υπάρχει συχνά κάπου μέσα μας, ο προσωπικός καθοδηγητής του εαυτού μας· άσχετα που συχνά συζητάμε αλύπητα περιμένοντας από κάποιον άλλο να μας εφεύρει τη λύση (η φυγοπονία, ένα άλλο σοβαρό ελάττωμα του Νεοέλληνα, καλλιεργημένα πριν και μετά την κρίση). Επειδή σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει ένα επίπεδο εσωτερικής διαπραγμάτευσης όπου είναι δυνατό να αποκαλυφθεί η λύση στα προβλήματά σου, ακόμα και μετά την ψυχοθεραπεία, και παρά τη συχνά βιώσιμη αναζήτηση συμβουλευτικής υποστήριξης από τους γηραιότερους και σοφότερους που βρίσκονται στον άμεσο περίγυρό σου. Είσαι εσύ κυρίως ικανός και στο δρόμο, αλλά και πριν από το ξεκίνημα του ταξιδιού να ρυθμίσεις ακριβώς το είδος της ισορροπίας που χρειάζεσαι για να φερθείς και οδικά σαν ενήλικας. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα (σαν αυτά που συχνά έβγαιναν και σε μένα και ίσως σε πολλούς από εσάς, ιδιαίτερα στα πρώτα μου χιλιόμετρα, ως οδηγός) οφείλουν να λύνονται χωρίς να σου απασχολούν το μυαλό κατά την οδήγηση, ώστε να επηρεάζουν, όσο το δυνατόν λιγότερο, την οδική συμπεριφορά.
Κι αν η λέξη «ατύχημα» περιέχει μέσα τη λέξη «ατυχία», αυτό σημαίνει πως, κι αν επιζητήσουμε ως την ελάχιστη λεπτομέρεια τη προσωπική μας οδική γαλήνη, δεν μπορούμε σίγουρα να εξασφαλίσουμε τη συνετή στάση των άλλων. Παραμένει σίγουρα ένα μόνο μέρος από τις τραγικές συνέπειες, αυτό που μπορείς να υπολογίσεις. Φτάνει σαν δικαιολογία να μην είναι αρκετή για να το παίρνεις αψήφιστα. Γιατί αν θεωρείς πως δεν είναι αρκετά αυτά που μπορείς να κάνεις εσύ, σκέψου πόσο αρκετό θα μπορούσε να είναι, αν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων σκεφτόταν ορθά κι έβαζε μπρος να το αποδείξει και στην πράξη.
Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείτε να οδηγήσετε, προσέξτε πως θα σκεφτείτε. Η δύναμη της ασφάλειας κι όλα αυτά τα υπέροχα που καθημερινά απολαμβάνουμε εξαιτίας της (κι όχι αποκλειστικά ερήμην της ατυχίας) θα πρέπει να υπερισχύσουν στη φιλοσοφημένο προσωπικό σας οδικό κώδικα.

By Μαρία Γώγογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου