"Έλα Κοντά Μου": ο Παύλος Παυλίδης και το Διαχρονικό Κάλεσμά του

Όσο αναπόφευκτο κι αν είναι να γράφει κανείς για κάτι ή κάποιον στο(ν) οποίο έχει αδυναμία, μια συγκεκριμένη αίσθηση ενοχής, όταν αυτό δημοσιεύεται εξακολουθεί να το υπομένει ανυπέρβλητη. Αυτό συμβαίνει και στη δική μου περίπτωση σε σχέση με το μουσικό που θαυμάζω από μακριά τα τελευταία χρόνια, τον Παύλο Παυλίδη, το εγκώμιο του τελευταίου δίσκου του οποίου που πρόσφατα κυκλοφόρησε δεν επιθυμώ να πλέξω εδώ. Θεωρώ ενδεχομένως κουραστικό να επαναλάβω έστω και πτυχές απόψεων που έχουν ήδη ακουστεί και διαβαστεί, ή να διαπιστώσω δημόσια πως η ακρόασή του κατάφερε να μου μεταδώσει οποιοδήποτε είδος αποστάγματος απόλυτης αλήθειας.

Το εξώφυλλο του πιο πρόσφατου άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies απεικονίζει δουλειά του εικαστικού καλλιτέχνη Στέφανου Ρόκκου

Αξίζει να ξεκαθαριστεί, όσο κι αν ακούγεται γραφικό, ότι παρακάτω στοιχεία ερμηνειών προέρχονται από τις διευρυμένες περιοχές της φαντασίας της υποφαινόμενης και οποιαδήποτε σχέση μπορεί να αισθανθεί κάποιος πως υφίσταται με βιογραφικά στοιχεία του δημιουργού καθίσταται αδύνατο να υποστηριχθεί, με εξαίρεση πάντα την πιθανότητα η ταύτιση οποιωνδήποτε στιγμών μέσα στο χρόνο να υποκλιθεί στη δύναμη του τυχαίου.

Σε γενικές γραμμές και χωρίς να μπαίνω σε ποιητικά εικονικές λεπτομέρειες οι πρώτες ακροάσεις του «Έλα Κοντά Μου», αποδεσμευμένες όπως ήταν με οποιαδήποτε οπτική επαφή ως ερέθισμα, μου μετέδωσαν την αίσθηση ότι πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις έστω και αργά, κι ομολογώ ότι ο στίχος και το timing ήταν ιδανικά για μένα για να το σκεφτώ αυτό καθώς οι πλήρεις μουσικές ικανότητες του Παυλίδη στις ζωντανές του εμφανίσεις όπως και το σύνολο των δημιουργιών του μου αποκαλύφθηκαν πρόσφατα.

Πάμπλο Πικάσσο, Διαβάζοντας στο Τραπέζι

Πέρα από το προσωπικό βίωμα όμως, μία και μόνο θέαση (κι αυτή με απροθυμία κι ενώ δεν περνούσε η εν λόγω στάσιμη στιγμή) του clip που δημιουργήθηκε με βάση το ίδιο τραγούδι και συμμετοχή του καλλιτέχνη δημιουργεί συνειρμούς στους οποίους θα μπορούσε να υποπέσει ο καθένας που έχει ακολουθήσει ή ενημερωθεί έστω και για ένα μικρό μέρος της πορείας του. Όπως για παράδειγμα σε σχέση με το νεανικό κοινό που επιμένει να βλέπει κανείς να τον ακολουθεί παρ’ όλη την πάροδο εικοσιπενταετίας+ από τη στιγμή αφετηρίας του στο μουσικό στερέωμα (στα Ξύλινα Σπαθιά φυσικά) και θα μπορούσε να δεχτεί κάποιος πως αντιπροσωπεύεται από την «χαμένη»-νεράιδα-ντυμένη-σαν-παραδεισένιο-πουλί(-που-αναφέρεται-και-στους-στίχους) πρωταγωνίστρια. Γιατί οπωσδήποτε μπορεί να δεχτεί κανείς ότι η αμεσότητα και το «άνοιγμα» των στίχων του Παυλίδη έχει καταφέρει να τοποθετήσει πολλά νέα άτομα στις πρώτες σειρές θαυμαστών και πρόθυμων ακροατών του.

Από την άλλη πλευρά, το παράδοξο της ψευδαίσθησης ή μη της στενής επαφής στις ζωντανές εμφανίσεις και ταυτόχρονα η απόσταση από ένα είδωλο, το πρώτο και το τελευταίο πράγμα σχετικά με το οποίο σου διαφεύγει συνεχώς είναι λογικό να κυριαρχούν. Οι σκηνές της καθημερινής ζωής που αδυνατείς να μοιραστείς μετατρέπουν (κι ευτυχώς!) την ελευθερία της ερμηνείας των στίχων και όχι μόνο σε μια αναγκαιότητα που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Παύλο τη δύναμη να διατηρεί. Αυτού του είδους η συνάφεια και η απόσταση απεικονίζεται μέσα από τη δύναμη της εικόνας που μεταλλάσσει η τηλεόραση στο βίντεο-προς το παρόν teaser του άλμπουμ, καθώς και με τις διαφορετικές αποστάσεις που παίρνει η ηρωίδα απ’ αυτό που βλέπει και ακούει μέσα απ’ αυτήν.

Η ηθελημένη ειρωνεία και το κλείσιμο του ματιού του τραγουδοποιού εδώ προς τους θαυμαστές ακολούθους του σε σχέση με την ηλικία του («περνάει ο καιρός / μα ακόμη ανασαίνω») δίνει την αφορμή για θαυμασμό ενός ακόμη επιπέδου αυτογνωσίας που αποκτά κανείς με την εμπειρία. Όπως και να ‘χει οι στίχοι που φαίνεται να αισθανόμαστε ότι αξίζουν μένουν πάντα σε διαμετρική αντιδιαστολή με τον σύγχρονα πολιτισμικά διακορευμένο κόσμο της εικόνας, όσο κι αν σκεφτούμε όλα αυτά που συχνά μας καλούν να την αντιληφθούμε ως καλοδεχούμενη.

By Μαρία Γώγογλου