Αστυνομική Επάνοδος: ο Τόπος των Πιστών

Ελάχιστοι αναγνώστες μπορούν να αρνηθούν το σε κάποια φάση κόλλημά τους με την Agatha Christie: ήταν και θα είναι πάντα η κυρία που μας έμαθε το διάβασμα πολλών σελίδων χωρίς σταματημό και πως όλα τα στοιχεία παίζουν ρόλο για τη λύση ενός μυστηρίου πριν μάθουμε για την ύπαρξη του αντίστοιχου είδους στον κινηματογράφου κι εντρυφήσουμε σε αυτό (βλ. Hitchcock). Αλλά είχα την εντύπωση πως μετά από χρόνια κανείς δε θα μπορούσε να τα καταφέρει να με κάνει να ξαναδιαβάσω αστυνομικό μέχρι που ανακάλυψα τον και-καλοκαιριάτικο-αλλά-και-όχι-μόνο μαραθώνιο ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Μεταίχμιο, την Τέινα Φρεντς και τον Τόπο των Πιστών.

 Μαραθώνιος Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας: Εκδόσεις Μεταίχμιο

Θα είχα ασφαλώς αποκρύψει τη μισή αλήθεια αν δεν αποκάλυπτα ότι η νίκη του συγκεκριμένου αστυνομικού μυθιστορήματος οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που χαρακτηριστικά υπαγορεύει το είδος του∙ πρόκειται για μια ιστορία όπου η ταξική πάλη και οι ύστατες ικετευτικές κραυγές για απελευθέρωση από την οικογενειακή ασφυξία παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο όσο το σασπένς, το σταδιακό ξεδίπλωμα αποδεικτικών στοιχείων και η αργή θεμελίωση και απόρριψη πιθανών θεωριών για τον καταζητούμενο εγκληματία και τον τρόπο δράσης του. Ως αναγνώστες, το καταλαβαίνουμε αυτό από τις πρώτες κιόλας σελίδες, πριν και κατά τη διάρκεια της σκηνής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Φράνσις, ήρωας του βιβλίου και μυστικός αστυνομικός επανασυνδέεται με την οικογένειά του, της οποίας την επιρροή και την ενέργεια έχει οριστικά απορρίψει για χρόνια. Κι αυτό τουλάχιστο για όσο θα χρειαστεί για να εξιχνιάσει το φόνο που χρόνια πριν του στέρησε το κορίτσι του τη βραδιά που είχε κανονιστεί, ως σανίδα σωτηρίας ο ένας του άλλου να οδηγήσουν τους εαυτούς τους μακριά από κάθε αθλιότητα κι αποπνικτικότητα ζωής που μπορεί να εντοπίζεται στον Τόπο των Πιστών, την πατρική τους γειτονιά, κάπου στο βόρειο Δουβλίνο, στην περιοχή Λίμπερτις.

Η Κραυγή του Έντβαρτντ Μάντς

Όχι πως η έστω και παροδική ή στιγμιαία φυγή από την πραγματικότητα που προσφέρουν τα αισθητά ψήγματα κλασικής αστυνομικής πλοκής είναι ανεπιθύμητα εν μέσω καλοκαιριού. Είναι αναπόφευκτο όλοι μας κάποια στιγμή να θέλουμε να χαθούμε στα σκοτάδια της αγωνίας που προσφέρει η έρευνα της υπόθεσης της Ρόζι κι ο επακόλουθος φόνος και να ξεχάσουμε έστω και για λίγο τους «πόνους» μας μέσα στις δαιδαλώδεις υποθέσεις που διανοίγονται με κάθε νέα διαδρομή του ήρωα και κάθε ελάχιστη ανάμνηση ή αποκάλυψη, έχοντας ήδη εισαχθεί στον ψυχισμό του από σεβασμό στις μνήμες των δικών μας καταδικασμένων εφηβικών ερώτων. Ακόμη και η ανακούφιση που προσφέρει ο αν και απλουστευτικός, αυταπόδεικτος μανιχαϊσμός που αντιπαραθέτει σωτήρες γενεών, όπως ο πρωταγωνιστής Φράνσις, και γεννημένους αποτυχημένους σαν τον πατέρα του αλκοολικό και πια άρρωστο Τζίμι και τον εξ αρχής ανεξιχνίαστα μοναχικό αδερφό του, Σέι, μπορεί για λίγο να επιφέρει ένα είδος ανακούφισης αν τηρηθεί προσεκτικά η αποφυγή να εκλαμβάνεται από τον αναγνώστη ως μερίδα πραγματικότητας.

Και φυσικά η αίσθηση που έχεις για 500+ σελίδες ότι το δίκαιο θα κυριαρχήσει αποκαθιστώντας τη γαλήνη στις ψυχές που χρόνια υποφέρουν δε μπορεί παρά να αποδειχθεί ακατανίκητη. Σε συνδυασμό με ένα «θεό» - ήρωα, που διαθέτει μόνο υπερδυνάμεις του καθημερινού ανθρώπου, ο οποίος βάζει τα δυνατά του προκειμένου να προστατέψει αυτούς που θεωρεί δικούς του, σε συνδυασμό με ροπή προς αυξημένες διανοητικές δυνατότητες, όπως ο Φράνσις, ο Τόπος των Πιστών είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να διαβάσει στις φετινές του διακοπές οποιοσδήποτε επιθυμεί να ξεφύγει και δεν επιθυμεί καμία αλλαγή σε απολύτως κανένα επίπεδο οποιουδήποτε status quo.

By Μαρία Γώγογλου