Το Μανιφέστο του να Γράφεις στη Μητρική σου Γλώσσα

Αρχικά υπάρχει πάντα η ανάγκη να ανήκεις κάπου κι ύστερα βαθμιαία ο διαχωρισμός, η αποξένωση που απαξιώνουμε, αν και είναι απαραίτητη ως κάποιο βαθμό για να βρει κάθε άτομο το στόχο που θέλει να ακολουθήσει και μέσα από αυτόν μια ξεκάθαρη θέση που του αναλογεί.

Όλα αυτά δύσκολα επιτυγχάνονται αν ο ενδιαφερόμενος φιλοδοξεί να ασχοληθεί με κάποια έννοια με το λόγο, και για το σκοπό αυτό διαλέγει άλλη από την μητρική του γλώσσα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ελληνική, δυστυχώς. (Και το σχολιάζει αυτό η υποφαινόμενη που στο παρελθόν είχε μανιωδώς αποπειραθεί να το πετύχει!) Τις περισσότερες φορές σε μια τέτοια προσπάθεια καταλήγεις να επαναλαμβάνεις τα γλωσσικά κλισέ και τους συνδυασμούς που άκουσες ή διάβασες λίγη ώρα πριν χωρίς καμία δυνατότητα να μπεις στη διαδικασία που ο Widdowson περιγράφει ως λύγισμα της γλώσσας κατά το δοκούν για να εκφράσεις αυτό που σου κατέβηκε στο κεφάλι. Το αποτέλεσμα επίσης μπορεί να είναι κάτι στην πορεία σου στην εκμάθηση εκείνης της γλώσσας αλλά το απολύτως εκφραστικό τίποτα σε σχέση με ότι θα μπορούσε να είναι αν ακολουθούσες τα μέτρα και τα σταθμά της γλώσσας σου.

Σχετικά με το Henry Widdowson εδώ. 

Στη δική σου γλώσσα αντίθετα λανθάνουν συλλογικά ασυνείδητες σκέψεις προγόνων των προγόνων σου, των οποίων την ύπαρξη είναι αδύνατο αγνοήσεις. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από μια ανεξάντλητη δεξαμενή ιδεών, συναισθημάτων και χρωμάτων που μπορεί με κάποιους τρόπους να μοιάζουν ή όχι και ανακαλούνται στο φως του μυαλού σου με την αντανάκλαση μιας λέξης ή μιας εικόνας ή ενός βιώματος ή κάτι παραπάνω, και μπορείς να βάλεις στη σειρά ακόμη κι αν δεν το επιθυμείς, υπάρχει ένας τρόπος να ακολουθήσεις ένα είδος παράδοσης που σου προσφέρει τουλάχιστον το ψυχολογικό πλεονέκτημα της ασφάλειας και της κατανόησης ότι ανήκεις κάπου. Είσαι μέρος ενός κοινού κτήματος που συνεχίζει την πορεία του στο χρόνο και γιατί όχι ικανός να βρεις ένα χώρο που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ανήκεις στη σύγχρονη εποχή, με κάθε συναίσθηση της ουτοπίας που μπορεί να ενέχει αυτή η πιθανότητα.

Συλλογικό Ασυνείδητο από τη Ντέμπορα Στίβενσον

Έπειτα, η ταυτότητά του τρόπου γραψίματός σου μπορεί να διεκδικήσει να είναι διαφορετική από οτιδήποτε άλλο οποιοσδήποτε άλλος έχει διαβάσει ή σκεφτεί. Εξελίσσοντάς σε γίνεσαι εσύ όταν όλα τα σημαντικά και ασήμαντα που έχεις πρόσφατα ή κάποια στιγμή διαβάσει και κάπως εσωτερικεύσει βρίσκουν το δρόμο της μοναδικής στιγμής. Στο σύμπαν αυτό μπορείς να υποστηρίξεις και να καταρρίψεις νόρμες τραβώντας το δρόμο προς το εμπρός.

Σκίτσο του Antoine de Saint Exupery από το βιβλίο Ο Μικρός πρίγκιπας

Χωρίς λοιπόν να αισθάνομαι υποχρεωμένη να εξηγήσω την επιλογή μου, διαλέγω την ελληνική γλώσσα για να δώσω περισσότερο νόημα και τάξη στις σκέψεις μου για να ακουστούν έτσι όπως θέλω να ακουστούν, ανεξάρτητα από τη γλώσσα πρωτοτύπου των ιδεών ή των κειμένων που προτίθεμαι να χρησιμοποιώ ή να παραθέτω. Κι αυτό όχι γιατί αποστρέφομαι τον εξωστρεφή παράγοντα ∙ κάθε πρόσωπο οφείλει ωστόσο να απαιτεί να δηλώνει ανά περιόδους έστω και ψευδαισθητικά ότι ασκεί την όποια αίσθηση κάποιου ελέγχου.

By Μαρία Γώγογλου