Σκέψεις Περί Διαδικτυακής Γραφής

Έχει περάσει κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ξεκίνησα να γράφω σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο. Όσο απίστευτη ή αληθινή κι αν ακούγεται η αναφορά στο πέρασμα αυτού του χρονικού διαστήματος (που ούτε κι εγώ η ίδια κατάλαβα πως συνέβη να χαθεί κυριολεκτικά μπροστά απ' τα μάτια μου), αυτή η ανάρτηση είναι ένας είδος επετείου, μόνο και μόνο για να τονίσει κάπως, αλλά και να με κάνει να αισθανθώ πιο έντονα την πραγματικότητα αυτού του γεγονότος. Εν είδει ρετροσπεκτίβας, διάλεξα λοιπόν σήμερα να σας παραθέσω λίγα από αυτά που έμαθα σε σχέση με την εμπειρία του να κοινοποιεί κάποιος αυτά που γράφει στο διαδίκτυο, μια σύγχρονη όσο κι επίπονη διαδικασία λόγω των αποστάσεων που δημιουργεί, αλλά κι όσων φαίνεται να προσπαθεί να καλύψει. Ελπίζω πολλοί από εσάς που δεν το έχουν κάνει ακόμη να δοκιμάσετε επίσης την εμπειρία ή κάτι άλλο που σας εξιτάρει περισσότερο ή εξίσου και που νιώθετε πως κατά βάθος πάντα κατοικούσε στον πυρήνα της ύπαρξής σας.

1. Η διαδικτυακή γραφή είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσει κανείς με τους άλλους. Όσο κι αν ως μέσο θεωρείται ασυνήθιστο και καταλήγει συχνά παρεξηγήσιμο. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν εύκολο το να εκφράσουν με άλλους, πιο άμεσους τρόπους τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους· μάλιστα, το να απευθύνονται σε άλλους ανθρώπους σχετικά με αυτά όλη την ώρα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του χαρακτήρα τους. Με άτομα πιο εσωστρεφή, όπως εγώ, ωστόσο, δε συμβαίνει πάντα αυτό. Αξίζει, όμως, και να σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που έχουν περάσει ποτέ από το μυαλό του ή τα έχει σκεφτεί ενδελεχώς και θα μπορούσε να τα εκφράσει μέσω του γραπτού λόγου στους άλλους, βρίσκοντας κάποια ελάχιστη ανταπόκριση· μια ηλιαχτίδα στην άκρη ενός ασίγαστου από θορύβους τούνελ ή την απαρχή μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας στο κεφάλι μιας οδοντογλυφίδας ή στο γδαρμένο εσωτερικό ενός σπιρτόκουτου. Η αφετηρία για την έμπνευση της τελευταίας αυτής μεταφοράς αξίζει να αποδοθεί στον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, πανταχού παρόντος ιδιαίτερα στις πρώτες αναρτήσεις που ξεκίνησα να γράφω όντας ακόμη υπό σκέψη σχετικά με τη δημιουργία ενός ιστολογίου, σε συνεχή βαθιά πνευματική συνομιλία με τη μουσική, τους στίχους, αλλά και θραύσματα από διηγήσεις περιστατικών εμπνευσμένων από εκδοχές της ζωής του (περισσότερα για το έργο του Παύλου Παυλίδη και τη συμβολή του σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο θα βρείτε εδώ κι εδώ).

2. Η διαδικτυακή γραφή είναι ένα είδος εξάσκησης του μυαλού, αλλά και μια ψυχοθεραπευτική όσο και ψυχαναλυτική δραστηριότητα. Εκτός από την αναμενόμενη παραδοχή πως γράφοντας ξεχνάς τα προβλήματά σου, καθώς μπαίνεις στη λογική του να σκεφτείς άλλα αδιέξοδα, συχνά εντελώς διαφορετικά, γράφωντας και δημοσιεύοντας, γνωρίζεις πτυχές του εαυτού σου, τις οποίες προηγουμένως αγνοούσες πλήρως ή με τις οποίες το μέσα σου αδυνατούσε να επικοινωνήσει. Ο πόνος για κάποιο πρόσωπο που χάθηκε, που έχασες για πάντα από καθαρά δική σου υπαιτιότητα, αλλά και η θλίψη για ένα είδος αδικίας που συχνά νιώθεις πως συμβαίνει εις βάρος σου χωρίς το σύμπαν να συνωμοτεί εναντίον σου και χωρίς οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται καν μπορούν να βγουν από τα σωθικά σου με τρόπο που σε περιπτώσεις που ακόμη κι η βοήθεια του κοντινότερου φίλου-εξομολόγου μπορεί να αποτύχει (ειδικά επειδή αιωνίως κάθε άτομο βασανίζεται από τις καθαρά δικές του έγνοιες, και μπορεί άθελά του να αδυνατεί να σε πλησιάσει περισσότερο. Στο διαδίκτυο, ωστόσο, μόνο αυτός που ενδιαφέρεται για τα συγκεκριμένα πράγματα που γράφεις μπαίνει συνήθως στη διαδικασία να σε ανακαλύψει).
            Από δημιουργική άποψη, προσπαθείς κάθε φορά να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, όσο κι αν δεν είναι πάντα εφικτό, και τα αποτελέσματα του να επιμένεις συστηματικά σε ένα είδος προσπάθειας μπορεί να αποτελέσουν έκπληξη για τον οποιοδήποτε που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Είναι τέτοια που κι εσύ η ίδια ποτέ δεν περίμενες να βγαίνουν μέσα από σένα και να κατευθύνονται προς τον υπόλοιπο κόσμο τόσο λίγο χρόνο και τόσο περιορισμένες δυνάμεις που πιστεύεις πως βρήκες ποτέ τη δυνατότητα να διαθέσεις.



 

3. Οι σκέψεις σου σχετικά για τον κόσμο ανακατεύονται με τις σκέψεις ένα σωρό άλλων αξιόλογων συμπορευτών που έπλευσαν στο παρελθόν ή ενεργούν ταυτόχρονα και γεννούν άλλες σκέψεις ή μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο. Ξαφνικά γίνεσαι μέρος ενός σύμπαντος (στη συγκεκριμένη περίπτωση θα το ονομάσω σύμπαν μπλογκαρίσματος!) που δεν είχες ποτέ φανταστεί πως υπάρχει με το συγκεκριμένο τρόπο, και, μπαμ, να το μαγικό συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου. Η γραφή σου μεταμορφώνεται, γίνεται κάτι εμπνευσμένο από τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις δυνατότητες τις δικές σου και των άλλων. Ξαφνικά διαπιστώνεις πως ανήκει σε ένα είδος που συνειδητά προσπαθείς να ακολουθήσεις, κατά τη διάσημη παραδοχή του Μπακτίν πως κάθε δημιουργία κειμένου φιλοδοξεί να συμμετέχει στα μυστικά της γλώσσας και των κωδίκων του είδους το οποίο προσπαθεί να υπηρετήσει. Παραμένοντας σ' αυτό το συλλογισμό, δε θα μπορούσα παρά να ομολογήσω το θαυμασμό μου για τη δεξιοτεχνία και το όραμα του Γελωτοποιού, καθώς και τις ιδέες, την επιμονή και το ύφος του Απολύτως Διαλλακτικού, δυο από τους δικούς μου αγαπημένους μπλόγκερς. Τα κείμενά τους έχουν αποτελέσει πότε καταφύγιο στις άνυδρες στιγμές μακριά από τη γραφή και πότε απαρχές αναλαμπών αναμνήσεων αλλά και εμπνεύσεων στη μέχρι τώρα διαδρομή που έχουν διανύσει Οι Συλλογισμοί Μου.

4. Ποτέ δεν ξέρεις στην πραγματικότητα ποιος μπορεί να διαβάζει ή πως μπορεί να αντιδρά στις αναρτήσεις σου. Η αλήθεια είναι πως πάντα εντυπωσιάζομαι με το γεγονός πως είναι αδύνατο να καταλάβω ποιοι ακριβώς από όσους γνωρίζω ή δε γνωρίζω έχουν διαβάσει κάτι και το πως αυτό μπορεί να τους έχει κάνει να νιώσουν. Κάποιο άτομο που ποτέ δε μπήκε στη διαδικασία να πατήσει κάποιο κουμπί reaction στο Facebook και παρ' όλα αυτά μπήκε στη διαδικασία να διαβάσει κάτι δικό μου. Το απόλαυσε ή αηδίασε ή βαρέθηκε και το παράτησε: η απόλυτη φαντασία κρύβεται πίσω απ' όσα συνέχεια θεωρείς πως πιστεύει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων για σένα ενώ αγνοείς το πραγματικό αντίκρισμα που έχουν οι ενέργειές σου σ' αυτούς με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή. Και η θεωρία του άγνωστου αναγνώστη που δε φανερώνεται ποτέ κι όμως διαβάζει και ξαναδιαβάζει κάτι που ίσως με κάποιο τρόπο να τον / την έχει επηρεάσει: ο αιώνιος πόθος στην καρδιά ενός δημιουργού τη στιγμή που παραμένει άγνωστο αν αυτή είναι μια επιθυμία βασισμένη σε μια ουτοπία ή στην πιθανότητα κάτι παρόμοιο όντως να συμβαίνει, αν και ίσως όχι τόσο συστηματικά όσο η γράφουσα παραδέχεται πως θα ήθελε.

5. Κάθε χρονικό σημείο δημοσίευσης μιας ανάρτησης, με μαθηματική ακρίβεια, διαρκεί πολύ λίγο, αλλά είναι η στιγμή σου. Καθετί στις απολύτως παγκοσμιοποιημένες κι εμπορευματοποιημένες κοινωνίες όπου ζούμε έχει απίστευτα μικρή χρονική διάρκεια μέχρι το επόμενο συνταρακτικό συμβάν, που θα σαρώσει τα βλέμματα και ξανά το ίδιο στον αιώνα τον άπαντα. Η διαδικτυακή γραφή, ωστόσο, βρίσκω πως είναι ένας τρόπος να κάνεις διάλειμμα από αυτό τον κόσμο, ώστε να πάρεις μια ανάσα να σκεφτείς, να εκτιμήσεις, έννοιες λησμονημένες, στις οποίες τόσο πολύ αδυνατούμε να δώσουμε σημασία στη δίνη της καθημερινότητας. Είναι, επίσης, ο ιδιοσυγκρασιακός σου τρόπος να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που ζεις, κι έτσι, αδιαμφισβήτητα, η ακεραιότητα της προσωπικότητάς σου υψώνεται για να αντιμετωπίσει τον προσεκτικά οριοθετημένο κόσμο ανθρώπινων δυνατοτήτων κι ευαισθησιών των άλλων. Χωρίς να αποφεύγω εδώ να εκφράσω την περίτρανη αλήθεια πως όλοι διαθέτουμε κι άλλες διαδικτυακές, αλλά και πραγματικές πλευρές εκτός από αυτές που αφήνουμε σε όλους να εννοηθούν αποκλειστικά και μόνο από τον κόσμο των ποστ μας.

Σαν επίλογος, υπάρχει η σκέψη πως η επιθυμία και η φιλοδοξία για συνέχεια δεν επιδέχονται επιλόγους. Η διαδικτυακή γραφή μπορεί για κάποιους από εμάς να είναι ένα κομμάτι του εαυτού τους, που έτυχε κάποια στιγμή να ανακαλύψουν· όπως και η απαρχή μιας σειράς από συλλογισμούς και συμβάντα, την πιθανότητα εμφάνισης των οποίων στη ζωή μου προσωπικά δεν είχα ποτέ διανοηθεί.

By Μαρία Γώγογλου