"Να Δημιουργείς Δεσμούς..."

Ίσως η μετάφραση του Μικρού Πρίγκιπα από την οποία ξεπατίκωσα την παραπάνω φράση να θεωρείται πλέον ξεπερασμένη μετά από τόσες αλλαγές στις ροές σκέψεων, τόσες επαναστάσεις εποχών και τόσες ανατυπώσεις της εν λόγω έκδοσης. Η αλήθεια, ωστόσο, παραμένει η ίδια: πέρα από μια μορφή επιβίωσης, η ομορφιά του να καλλιεργείς φιλικές σχέσεις παραμένει ανάμεσα στα λίγα στοιχεία του σύγχρονου κόσμου μας που αποτελούν βάλσαμο για τη σύγχρονη ανθρώπινη ύπαρξη και μπορούν να λειτουργήσουν ως οάσεις ευτυχίες στη μοντέρνα έρημο που μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει και συντηρούμε.

Τα Φιλαράκια: η πιο δεμένη τηλεοπτική παρέα που είδαμε ποτέ

Παίρνει, βέβαια, πολύ χρόνο και προσπάθεια να αντιληφθεί κανείς τι αντικατοπτρίζεται στην πράξη μέσα σε αυτή τη φράση (η έκφραση της ερμηνείας που σχηματίζεται στο μυαλό του καθενός που την αντικρίζει κρίνεται κάτι πολύ περισσότερο από επιθυμητή). Σίγουρα η δημιουργία μινιμαλιστικών σχέσεων με τον άμεσο περίγυρο, είτε μιλάμε για γονείς, συμμαθητές, συμφοιτητές ή συναδέλφους, ακόμη και φαινομενικά ή όχι φίλους εξασφαλίζει τη συνέχεια της ζωής μας όχι αποκλειστικά και μόνο από ωφελιμιστική και χρησιμοθηρική άποψη· δεν είναι με άλλα λόγια μόνο το φαγητό, η στέγη και άλλες καθημερινές ανάγκες που η εκπλήρωσή τους θέλοντας και μη περνάει μέσα από την κοινωνικοποίηση. Είναι το ένστικτο της αποζήτησης της συνέχειάς μας πάνω στη γη και μια εντολή στην οποία υπακούει το «είναι» μας, που μας υπαγορεύει πως η υστεροφημία είναι ένας ευγενής στόχος. Είμαστε κανονισμένοι δηλαδή να θεωρούμε θεμιτό να μνημονεύουν οι άλλοι που αγαπήσαμε μεταθανάτια το έργο μας και να οργανώνουν συζητήσεις για μας (που κι όμως τόσο πολύ περνούν μέσα από τον εαυτό τους) στην προσπάθεια να αρπαχτούν από αυτό, το ένα το κάτι που διαθέτουμε το ξεχωριστό, για το οποίο μπορεί να θεωρούν πως αξίζει να μείνουμε αιώνια χαραγμένοι στη μνήμη τους. Είναι, πάντως, έστω κι εν μέρει ένα εγωιστικό κίνητρο για αυτοσυνέχεια που μας σπρώχνει στο πλάι ή / και στην αγκαλιά τους.

Η συγκίνηση από την ομορφιά αυτού που αντικρίζεις, ειδικά όταν το δημιούργησες ή έβαλες το λιθαράκι σου για την ιδιαίτερη κατασκευή του νικά, πάντως, κάθε υπόνοια υστεροβουλίας των κινήτρων. Η φιλία, όπως και μια σχέση, είναι κάτι που φτιάχνεται σιγά σιγά. Η μέρα που σπέρνεις, όπως και η μέρα, στη διάρκεια της οποίας νιώθεις πως πραγματικά συνάντησες κάποιον ίσως να είναι η πιο μακρινή από την τελική ευόδωση· οδηγεί, όμως, με ένα είδος παρακινδυνευμένης ακρίβειας σε κάτι όχι χειροπιαστό, που δεν περίμενες ποτέ να σε κάνει να αισθανθείς έτσι και που όμως δε θα σταματήσεις ποτέ να λάμπεις καταγοητευμένη από τη δύναμη με την οποία δρα και σε συνεπαίρνει. Και θα μπορούσες να θεωρήσεις την ιδανική ανθοφορία του το άλας της ζωής.

Τζάν Φάρδινγκ, Φιλία

Ακούγεται, φυσικά, μια εύκολη συνταγή, μα ποιος από εμάς μπορεί να ισχυριστεί πως δεν έχει ζήσει τους πόνους και τα παράπονά μας κατά τη διάρκεια πολλών από τις στιγμές που δοκιμάζουμε να βαδίσουμε στα αβέβαια μονοπάτια της δημιουργίας στενών σχέσεων; Συχνά νομίζεις πως αισθάνεσαι κάτι, ενώ αυτό δεν είναι τίποτα παρά τσιμπήματα στη δίνη των καιρών, μόνο και μόνο επειδή μια διαφήμιση ή ένα τραγούδι νιώθεις πως σε έχει επηρεάσει και νομίζεις πως θα γευτείς αυτό που πάντα επιθυμούσες και για το οποίο προσπαθούσες και που αισθάνεσαι πως απόλυτα αξίζεις, μετά από τόσα ξενύχτια κι άλλες τόσες απογοητεύσεις. Άλλες φορές νομίζεις πως το αντιλαμβάνεσαι αυτό το αδιόρατο δέσιμο που σε προσκαλεί να σκοτώσεις τα πιο φοβερά θηρία αψηφώντας τα θυμωμένα βράχια και κάθε λογής κινδύνους· αυτό που άλλες φορές θεωρείς τόσο ανύπαρκτο ή αδιόρατο που δεν αξίζει να μιλήσεις σε κανένα γι' αυτό, πόσο μάλλον να μείνεις ξύπνια στροφογυρίζοντας μαζί με το μαξιλάρι άλλη μια νύχτα. Και ναι, ίσως τελικά να παραδέχτηκες πως δε μπορούσες να εντοπίσεις την ακριβή προέλευσή του ή τους λόγους που σε έκανε να τα σκέφτεσαι όλα αυτά, όμως κάθε φορά που κάθεσαι ανάμεσα σ' αυτούς που πραγματικά νιώθεις πως ανήκεις και συζητάτε απολαμβάνεις το υπεροχότερο πράγμα στον κόσμο. Φαίνεται, λοιπόν πως αξίζει τον κόπο κι όλον αυτό το χρόνο και την προσπάθεια που πιστεύεις πως τους διαθέτεις.

Ίσως δεν τονίστηκε αρκετά στις σειρές που προηγήθηκαν, αλλά το να δημιουργείς δεσμούς σημαίνει εξίσου και να πονάς. Να προσδοκάς έστω ή να προκαλείς ένα είδος πόνου που θα έρθει στο μέλλον με τη γλυκύτητα που μόνο κάτι ανθρώπινο μπορεί να σου χαρίσει. Κάποιος από αυτούς που γνωρίζεις και φαινόταν ειλικρινά να σε συμπαθεί μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει γνώμη ή χαρακτήρα για απολύτως ιδιοτελείς λόγους ή όχι μόνο. Μπορεί εσύ η ίδια με τη συμπεριφορά σου να του φαίνεσαι πως ξεμακραίνεις, χάνεσαι ή έχεις αλλάξει πια. Ο χώρος, ο χρόνος κι οι υποχρεώσεις μπορεί να απλώνονται ανάμεσά σας σβήνοντας κάθε γοητεία που μπορεί να υπόσχονται οι απειροελάχιστες στιγμές επικοινωνίας. Δεν υπάρχει πάντα γιατρειά σε τέτοιες περιπτώσεις· κάτι κάπου κάπου, ωστόσο, μπορεί να συμβεί αν συνδράμει η επέμβαση της τύχης ή αν επιμείνεις λίγο κάπως να το προσπαθήσεις.

Κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί φυσικά πως, αν αμελήσεις ή απλώς δεν επιμείνεις, δε θα χάσεις κάτι που όμοιό του δεν υπάρχει σ' ολόκληρο τον κόσμο. Με την έννοια, που γνωρίζουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή οντότητα και γι' αυτό κάθε σχέση που χάνεται και είναι μοναδικής αξίας απειλεί να μην επαναληφθεί στον αιώνα τον άπαντα. Το σίγουρο είναι πως η καλλιέργεια φιλικών, όπως κι οποιουδήποτε άλλου είδους σχέσεων, προϋποθέτει προσπάθεια· όποιος έχει σταθεί τόσο τυχερός ή τόσο αδιάφορος ώστε να λαμβάνει υπόψη τις παραπάνω διαδικασίες ως αυτονόητες, αφού ως τώρα σε περιστάσεις που χρειαζόταν να δεθεί με άλλους τα έβρισκε όλα έτοιμα, κάπου θα τα βρει σκούρα. Χάνει, όμως, και κάτι από το να γνωρίζει την ομορφιά της διαδρομής, μιας διεκδίκησης του να μυηθεί σ' ένα από τα πιο θεμελιώδη μυστήρια που στοιχειοθετούν τις βάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.

Απ' όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, το χτίσιμο φιλικών, αλλά και γενικότερα, σχέσεων, μας καλεί να βγούμε έξω από τον καθημερινό εγωκεντρισμό μας, να παίξουμε ένα ρόλο που δεν είναι ο βαρετός εαυτός μας, που βρίσκεται εδώ για να τα καταφέρει άλλη μια μέρα παίρνοντας με οποιοδήποτε τρόπο αυτό που χρειάζεται. Αυτό και μόνο μπορεί να μας διδάξει λίγη αλληλεγγύη, αλλά και την πίστη στο να ανακαλύπτουμε την ομορφιά και το φως στα σημεία ακριβώς που δεν πιστεύαμε πως οποιοδήποτε είδος ελπίδας μπορούσε να υπάρξει ποτέ.

By Μαρία Γώγογλου