Ταξιδεύοντας για να Ξεφύγεις

Για πολλούς, ένα αναγκαίο κακό που δεν απολαμβάνουν· ο διακτινισμός που έχει λανσάρει ο Χάρι Πότερ τους φαίνεται ιδιαίτερα ελκυστικός. Προσωπικά, δεν έχω να κατηγορήσω το μακρύ ταξίδι με λεωφορείο για ούτε κατά διάνοια τα μισά απ' όσα του προσάπτουν. Μια ανάσα από την ασταμάτητη διαδρομή της καθημερινότητας που και που επιβάλλεται, άλλωστε.

Πρώτα απ' όλα, οι κινούμενες εικόνες, αν τουλάχιστο έχεις την τύχη (ή την ατυχία για τους επιρρεπείς στις ζαλάδες, κατηγορία στην οποία αραιά και που ανήκω, ανάλογα με τη διάθεση) να κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο προσφέρουν μια πιο γενική όψη του κόσμου απ' όσο στη ρουτίνα σου έχεις συνηθίσει. Κι όσο κι αν πολλές φορές τα πολλαπλά συμβάντα και οι εξελίξεις των σχέσεων σου τονίζουν πόσο απαράλλακτα τοπία επιμένουν να σε χαιρετούν, αν το πάρεις απόφαση να τα παρατηρήσεις πιο εξεταστικά, κι αν είναι και πρωί και λίγος δειλός εβρίτικος ήλιος πέφτει, έχουν αλήθεια πολλά να σου πουν.

Ντον Άντριους, Θέα από το Λεωφορείο

Αναμφίβολα πολλά δυσάρεστα, όπως αναπόφευκτα θα παρατηρήσεις. Αφού, ξεκινώντας από τη Ορεστιάδα, μοιραία θα διατρέξεις όλο το νομό, εξαιτίας της απόφασής σου να ξεφύγεις, η εγκατάλειψη πολλών σημείων της διαδρομής διεκδικεί μια από τις κορυφαίες θέσεις των συλλογισμών που ακόμη και μετά το τέλος του ταξιδιού θα μείνουν στο μυαλό σου να σε συντροφεύουν. Όπως η πόλη του Σουφλίου, για παράδειγμα, που, από την πρώτη φορά που άκουσα τη “Μηχανή” του Πάυλου Παυλίδη περνώντας τη, έμεινα τόσο έκπληκτη από το πόσο ο παραλληλισμός της ταιριάζει, που έχει καθιερωθεί να την προσθέτω στην playlist κάθε φορά που το λεωφορείο πλησιάζει. Ίσως γιατί η μικρή πλατεία, τα εγκαταλειμμένα σπίτια και η γενική ερήμωση, καθώς αποτελεί εξαίρεση η ανθρώπινη παρουσία (οι ώρες των δρομολογίων είναι πιθανό, βέβαια, να παίζουν το ρόλο τους) κάθε φορά μου θυμίζουν λίγο περισσότερο μια κάπως ανεστραμμένη εικόνα της βυθισμένης στην παρακμή και τη νοσταλγία όψης του εαυτού μου, όπως και το τραγούδι φυσικά.

Γενικά το ότι αναπνέεις ψυχικά, σωματικά και πνευματικά παίζει αναπόδραστα το δικό του ρόλο, με αποτέλεσμα άλλα πράγματα μέσα σου, αναλυμένα, να παίρνουν αποφασιστικά το δρόμο τους , κι άλλα να παρεξηγούνται ακριβώς από αυτή τη διαδικασία της υπερανάλυσης. Πράγματα, σχετικά με τα οποία, είχες αφήσει να σκεφτείς απλώς πως θα τα διεκπεραιώσεις βρίσκουν ακριβώς αυτό που αναζητούσαν χωρίς καν να είναι απαραίτητο να σημειώσεις την απόληξή τους που μελλοντικά θα αποζητήσεις. Το ότι υπάρχουν προβλήματα, ωστόσο που δεν αποχαιρετιούνται ποτέ, μόνο με την έντονη κι εκτεταμένη σε διάρκεια σκέψη, σε μια τέτοια περίσταση, που ίσως δε σε απασχολεί ταυτόχρονα κάτι άλλο, θα διαπιστώσεις· η στιγμή-κλειδί, κατά την οποία θα σου αποκαλυφθεί η καταλληλότητα να εγκαταλείψεις προσωρινά, για να την ξαναπιάσεις μια άλλη ώρα, μόνο κατά τη διάρκεια τόσο φαινομενικά άσκοπων ωρών, μπορεί να σου κλείσει το μάτι.

Κι έπειτα φτάνεις στο άλλο περιβάλλον· που δικαιωματικά διεκδικεί τον τίτλο του εναλλακτικού σου σπιτιού, αφού κατά τη διάρκεια των φοιτητικών σου χρόνων σε έχει φιλοξενήσει, και θα μπορούσε ακόμη να είναι το σπίτι σου, άσχετα που δεν είναι. Συνεχίζει ακόμη να ξυπνάει εκείνο το κυνηγημένο είδος νοσταλγίας, που έδιωξες από μέσα σου με τις κλωτσιές, με την απαίτηση να είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, με μια φυσιολογική ζωή χωρίς υπέρογκα εμφανή απωθημένα.

Και ύστερα, το πόσο ευχάριστο είναι που τα άτομα που σε καλωσορίζουν δεν ανήκουν στο άμεσο καθημερινό περιβάλλον σου το νιώθεις στο πετσί σου. Αυτή η ανακούφιση για το ότι θα έρθεις σε επαφή με κάποιον / κάποιους εκτός από αυτούς με την απόλυτα αποκρυσταλλωμένη άποψη για το άτομό σου, που περιλαμβάνει όλες τις πτυχές σου που μπορούν να αισθάνονται με μεγάλη αποκλειστικότητα πως έχουν γευθεί (!), είναι απο μόνη της ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Άσχετο που η σπάνια επαφή σας έχει αποκρυσταλλώσει την άποψη αυτών των ατόμων πιθανότατα με διαφορετικό, πολύ πιο περιοριστικό τρόπο. Ακόμη κι αυτό, είναι μια αλλαγή και το απολαμβάνεις για τη μικρή ποσότητα των αντιδράσεων και των συμπερασμάτων που συνεπάγεται.

Και βιώνεις αυτά που θα μπορούσες να ζει· στην πραγματικότητα, όμως σου λείπουν. Τα πολλά και πολύχρωμα μαγαζιά, την ευγενική αντιμετώπιση της απόστασης· το δικαίωμα στα νυχτοπερπατήματά σου (που, λόγω της κούρασης, έχουν πια απαράλλακτα λίγα ψωμιά) να είσαι ο άνθρωπος που πάντα θα ήθελες να ήσουν αν αποκάλυπτες σε όλους ανεξαιρέτως ακριβώς αυτά που κρύβεις μέσα στην ψυχή σου, χωρίς φτιασίδια και περιστροφές και με τη χωροταξική συμφωνία εσωτερικού χώρου στο πλευρό σου. Κι όλα αυτά ασφαλώς την ώρα που η ασφάλεια του χουχουλιάσματος ενός ζεστού σπιτιού σε περιμένει, με υπόσχεση για ζεστό φαγητό, ήδη με την άφιξή σου το αμέσως επόμενο βράδι.

Κεν Γουονγκ, Λανθασμένη Ταυτότητα

Ο αποχαιρετισμός των τοπίων και των προσώπων παραμένει αδιόρατα κρύος, χωρίς κάτι να έχεις υποσχεθεί, ενώ ξέρεις ότι ένα μέρος της ευαισθησίας σου πάντα θα παλεύει να υποσχεθεί. Ο δρόμος του γυρισμού ξέρεις πάντα πως θα επιζητά ύπνο και μελαγχολία, όσο κι αν υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι περιμένεις να δεις πώς θα είναι την επόμενη φορά προσπαθώντας να σταθεροποιηθεί μέσα σου η σκέψη πως θα υπάρξει επόμενη φορά, ό,τι και να γίνει, και πως κάτι επιπλέον θα κρύβει ο απροσδιόριστος σχηματισμός της.

By Μαρία Γώγογλου