Η Επικράτηση κι η Αντισυμβατικότητα του Χωρισμού

Πολλές φορές είναι αδύνατο να αποφύγεις να σχολιάσεις κάτι που συμβαίνει όλο και περισσότερο κατά κανόνα γύρω σου, ακόμη κι αν πρόκειται για φαινόμενο που, εκ πρώτης όψεως, δε θεωρείς ευνοϊκό. Έτσι, κατέληξα πως οι χωρισμοί, τόσο ασήμαντων και καθημερινών ανθρώπων, όσο και λαμπερών προσωπικοτήτων, αξίζει να σχολιαστούν.

Agnes Trachet, Χωρισμός

Και θα ξεκινήσω με ανάποδο τρόπο για να αναδειχθεί για άλλη μια φορά η αξία του ευτελούς: πόσοι γάμοι celebrities δεν αισθανόμαστε από το πρώτο λεπτό πως γίνονται ξεκάθαρα για λόγους εντυπωσιασμού, ως μια επέκταση των γκλάμορους φιλμ και της φαντασμαγορίας των δεξιώσεων που περιβάλλουν τα έξοχα αυτά πρόσωπα - δηλαδή, μια ακόμη χειροπιαστή απόδειξη του ναρκισισμού τους; Κι ασφαλώς δε χρειάζεται ιδιαίτερα οξυμμένη κριτική ικανότητα για να διακρίνουμε ότι ο αυξανόμενος ατομοκεντρισμός των σύγχρονων συμφερόντων, αλλά και της παντοδύναμης κυριαρχίας των κοινωνικών δικτύων έχει μεταδώσει το ίδιο συναίσθημα και στον απλό, καθημερινό άνθρωπο: η σκέψη πως ο γάμος σου είναι η κατ' εξοχήν ευκαιρία να διαφημιστείς, τουλάχιστο για ένα προσωπικό σου επίτευγμα, στοιχειοθετείται από ενδείξεις σε πολλά διαδικτυακά προφίλ.

Ίσως βέβαια, σύμφωνα με αυτά που έχουμε ακούσει, διαβάσει ή νιώσει κατά καιρούς, ο χωρισμός να είναι η μοίρα του πάθους, που, όντας κάτι έντονο, εξ ορισμού ενέχει τη δυνατότητα να εξαντλείται κάποια στιγμή. Κι ίσως έχει εξίσου να κάνει με την ανθρώπινη φύση, που επίσης εξ ορισμού αναζητά να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να φτάσει στο βέλτιστο επίπεδο αυτών που θα μπορούσε ποτέ να καταφέρει. Ή, απλούστατα, ο αυθόρμητος πηγαίος θαυμασμός για κάποιον-κάποια που περνάει είναι αρκετός ώστε να διαγραφούν από τη μνήμη σκέψεις και συναισθήματα χτισμένα προσεκτικά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ποτέ δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο αν ένα λεπτό, μήνες, χρόνια ή μια ολόκληρη ζωή είναι δυνατό να αποτελέσει συντελεστικό παράγοντα στη συμφορά.

Μαρκ Σαγκάλ, Οι αρραβωνιασμένοι του Πύργου του Άιφελ

Κι ακόμη κι αν απορρίψουμε τους Σκορδολιάγκες, αφού η οποιαδήποτε ακεραιότητα χαρακτήρα μας εμποδίζει να σκεφτούμε πως εξαρχής δεν τους έφεραν κοντά οικονομικά συμφέροντα , ειδικά εν όψει αιώνιας κυριαρχίας της αγίας οικογενειακής εστίας της ελληνικής TV -οι δημιουργίες σικέ οίκων της οποίας για πολλούς τηλεθεατές δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί προέκταση του προσωπικού τους χώρου-, τι συμβαίνει με εκείνα τα ζευγάρια που αποπειρώνται να επαναπροσδιορίσουν τις έννοιες της συντροφικής ζωής και της οικογένειας, βάζοντας τη δική τους σφραγίδα αντισυμβατικότητας; Η πρόσφατη κατάληξη του γάμου των Τζολί-Πιτ, καθώς και οι επισημάνσεις του αγαπημένου Κοσμά Βίδου δυστυχώς βυθίζουν κάθε καλοπροαίρετη προσδοκία στα τάρταρα.

Κοσμάς Βίδος, "Το Πείραμα Μπραντζελίνα" 

Στην περίπτωση του διάσημου ζευγαριού, φαίνεται δύσκολο να κρίνει κανείς πως όλο αυτό ήταν μια ειλικρινής προσπάθεια. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε παρορμήσεις προς την προβολή που παρατέθηκαν παραπάνω -κάποιες φορές πραγματικά μπουχτίζεις οι άλλοι να σου επισημαίνουν τόσο επίμονα και πληθωρικά τα επιτεύγματά τους, ειδικά όταν σκέφτεσαι ότι μάλλον σ' αυτό τον κόσμο κάτι έχεις κάνει κι εσύ- οι προσπάθειες να υιοθετήσουν παιδιά από πολλές φυλές του κόσμου και να τα αναθρέψουν με πυξίδα σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους μοιάζει, τουλάχιστον ιδωμένη από συγκεκριμένες οπτικές γωνίες, θαμπή. Γιατί απλώνοντας όλο αυτό το μεγαλείο κι ενισχύοντας τις ενστικτώδεις μεγαλεπήβολες προσωπικές σου βλέψεις, κάπου κινδυνεύεις να ξεχάσεις αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα όλων των πραγμάτων, την ουσία τους: ότι δηλαδή στην πραγματικότητα επιθυμείς να επιβιώνεις αρμονικά με άλλους, έχοντας το συναίσθημα ότι ανήκετε ο ένας τον άλλο. Ότι στην καθημερινή πραγματικότητα και σε κάθε λαμπρή κι αντίξοη στιγμή στέκεστε μαζί, κι αυτό είναι κάτι που κανένας εξωγενής παράγοντας δε μπορεί να το κατανοήσει ή να σας το στερήσει. Όχι, όπως ένα τσούρμο ανθρώπων, με μια τυπική ταμπέλα που βλέπονται πότε πότε, όταν βολέψει.

Από την άλλη μεριά, μήπως όλη αυτή η προσπάθεια του «μαζί» είναι από την πρώτη στιγμή καταδικασμένη ή μια σκέψη πέρα για πέρα ουτοπική κι ανέφικτη; Αδιαμφισβήτητα υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που όλοι μας, ο καθένας κλεισμένος στη δική του πραγματικότητα, αποφασιστικά αποκομμένος από αυτές των άλλων, το έχουμε σκεφτεί. Ίσως όλη αυτή η εκτεταμένη προσπάθεια κάθε μέρα να ταιριάξουμε τις άπειρες διαφορές και να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα να μας αποπροσανατολίζει από αυτό που τελικά διακρίνεται αδιάψευστα στον ορίζοντα: ότι ολόκληρος ο μύθος της αρμονικής συνύπαρξης με κάποιον βρίσκεται στην πραγματικότητα βαθιά ριζωμένος στην ανασφάλεια της μοναξιάς μας και στο ένστικτο των πρώτων ανθρώπων να προστατευτούν από τα θανατηφόρα ζώα και τους κάθε λογής κινδύνους. Όσο δυσάρεστη κι αν ακούγεται αυτή η σκέψη, στην κορύφωση των τρικυμιών της ζωής, είναι χρήσιμο να την έχουμε υπόψη μας.

Χωρίς ωστόσο να κλείνουμε τον κόσμο μας μακριά από αυτό τον άλλων, με επιμονή σ' αυτή· σίγουρα όσο υπάρχουν γάμοι και σχέσεις θα υφίστανται χωρισμοί κι ένα κύμα χαράς πρέπει να μας λούζει που οι άνθρωποι μπορούν πλέον να φεύγουν από σχέσεις χωρίς ενοχές ότι έκαναν κάτι κακό, που με τη στάση τους διαφώνησαν, και χωρίς η ζωή τους να στιγματίζεται από τον καταναγκασμό του αιώνιου, αναπόδραστου συμβιβασμού. Οι συνέπειες που αυτό το πρότυπο ζωής ενδέχεται να επιβάλλει στη νέα γενιά είναι άλλωστε κάτι, σχετικά με το οποίο συχνά υπάρχουν τα επίπεδα ωριμότητας και παίδεψης κι από τους δυο ενδιαφερόμενους να μελετηθεί. Άλλωστε σχεδόν όλες οι εκφάνσεις ζωής χρωματίζονται από την ιδιοτυπία με την οποία το κάθε υποκείμενο θα τολμήσει να τις προσεγγίσει.

Ας ελπίσουμε λοιπόν πως όλοι απολαμβάνουμε σε σημαντικό βαθμό τη ζωή μας, χωρισμένοι η μη· οι τάσεις διχοτόμησης των διασήμων, αλλά και γενικά των καιρών όλο και κάτι θα βρουν να μας υπαγορεύουν.

By Μαρία Γώγογλου