Ψυχική Κούραση

Πολλά που δεν αντιλαμβανόμαστε και μας πονούν ξεκινούν είτε από το κοινωνικό σύνολο, είτε από τους άλλους, ως ξεχωριστές οντότητες, είτε εντελώς ξεκάθαρα από μέσα μας τελικά. Αρκετές φορές απαιτείται κόπος κι εντατικές χρόνιες διαδικασίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε τι περίπου ή ακριβώς ίσως έφταιγε, τι είναι αυτό που μας δένει και μας κρατάει στη γη, χωρίς να μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά για το δικό μας ουρανό. Στοχεύοντας στο να σκεφτείται με ορίζοντα τη δική σας αυτοκριτική και το ιδιοσυγκρασιακό σας ζύγισμα των πάντων η σταθερή φίλη του μπλογκ, Σταυρούλα Τζιανταρίδου σας προσφέρει το παρακάτω κείμενο. Καθώς η δημοσίευσή τη δύση των καλοκαιρινών διακοπών των περισσοτέρων, ελπίζουμε να σας συντροφεύσει όσο και να σας κάνει να το λάβετε σοβαρά υπόψη.

Μία βόλτα, μετά από καιρό, στο χωριό μου μ’ έκανε να δω τα πράγματα διαφορετικά. Ξέχασα για λίγο τα προβλήματα και πάτησα "διαγραφή" σε όλα. Όλο αυτό βέβαια κράτησε για λίγο αλλά ήταν μια ψυχοθεραπεία που έπρεπε να ξεκινήσει εδώ και καιρό.

Ανακάλυψα ότι όλο αυτό τον καιρό είχα τόση ψυχική κούραση, που έπρεπε κάποια στιγμή να έρθω αντιμέτωπη και να κάνω μια κουβέντα με τον εαυτό μου. Πριν γίνει αυτό όμως ας πούμε τι είναι η ψυχική κούραση που πιστεύω πως έχει κάποια στιγμή αντιμετωπίσει ο περισσότερος κόσμος. Κατά τη γνώμη μου, είναι κατάσταση που βιώνεις, όταν έχεις βαρεθεί όλους και όλα, όπως συμπεριφορές, άτομα, και, γενικά, διάφορες άσχημες καταστάσεις. Θέλεις να τα βροντήξεις όλα και να εξαφανιστείς. Πώς γίνεται όμως αυτό; Πόσο ακόμη μπορεί να δοκιμαστεί η υπομονή; Τι πρέπει να γίνει για ν’ αλλάξει κάτι; Τι δε γίνεται σωστά;...Και πολλές ακόμη ερωτήσεις που βασανίζουν το μυαλό σου και δεν ξέρεις πώς να τις απαντήσεις. Από τη μια, βέβαια, λες ότι όλα εντάξει, θα πάρεις φόρα και θα προχωρήσεις· και, από την άλλη, ο φόβος, η μοναξιά και οι αρνητικές σκέψεις που σε σταματάνε. Ανάλυση στην ανάλυση δηλαδή και από πράξεις τίποτα.

Έντουαρντ Χόπερ, Η Γκέιλ στη γραμμή F

Εύχομαι όλα αυτά να είναι περαστικά και να βρει ο καθένας το δρόμο του. Δε γίνεται μια ζωή όλο στασιμότητα. Είναι ψυχική φθορά όλη αυτή η κατάσταση. Ένα σημάδι, ένα κίνητρο χρειάζεται και η ηλιαχτίδα θα μπει στην ψυχή μας για να προχωρήσουμε και να βρούμε το δρόμο προς την ευτυχία και την ολοκλήρωσή μας. Βέβαια, χρειάζεται χρόνος, τόλμη και θάρρος και να δεχτείς τις θετικές ή αρνητικές συνέπειες που θα προκύψουν, δηλαδή να διώξεις τους φόβους και τις ανασφάλειες και να ταξιδέψεις προς το «άγνωστο».

By Σταυρούλα Τζιανταρίδου, πρόλογος by Μαρία Γώγογλου