Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Σκέψεις Γενεθλίων

Κάθε εορτασμός γενεθλίων είναι η αποδοχή ενός ακόμα χρόνου που πέρασε. Και τι ακριβώς αντέχει κανείς να παραδεχτεί πως του άφησε πίσω; Στην εποχή που όλο και κάτι βρίσκουμε να κυνηγήσουμε συνεχώς (λεφτά, δόξα ευτυχία, κι η λίστα δεν τελειώνει εδώ έτσι απλά!), όλο και στενεύουν τα περιθώρια για μια ευκαιρία να σταθούμε και να εκτιμήσουμε τι έχουμε αποκομίσει από το τελευταίο έτος της ζωής μας. Στην παρούσα συγκυρία διακοπών από εργασιακές δραστηριότητες, μιας και συμβαίνει να μου βρίσκεται άπλετος χρόνος, εγώ είπα να αποδεχθώ τον κατακλυσμό των σκέψεων που προμηνύουν τα 28 – αν και αναπόσπαστο τμήμα της δεκαετίας των 20, δε φαίνονται πια και τόσο αστεία· αντίθετα είναι εδώ για να επιδείξουν πως ενός είδους περιθώρια έχουν αρχίσει να στενεύουν.


Τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος ανά τακτά χρονικά διαστήματα μοιάζει δύσκολο να καταγραφούν. Αντίθετα, μοιάζει εύκολο να περιδιαβαίνεις ανάμεσα στις στιγμές χωρίς την παραμικρή έγνοια για το ιδιαίτερο νόημά τους· κι αφού σου προσφέρουν ανεμελιά, τόσο το καλύτερο που συμβαίνει αυτό. Οι στιγμές ενώ απλώς ζεις και είναι τόσο φωτεινές κι ιδιαίτερες, που στέκεται αδύνατο να βρεις τρόπο να τις καταγράψεις, είναι πιθανότατα αυτές που θα σου μείνουν αξέχαστες και που θα σου δίνουν αιωνίως το δικαίωμα να παρηγοριέσαι, όταν χτυπούν την πόρτα οι άλλες, οι δύσκολες· κι άλλη επιλογή από το να αναμοχλεύεις κοιτώντας πίσω δε σου μένει πια. Αυτό, με την προϋπόθεση πως δε φροντίζεις απλά να αλωνίζεις άσκοπα ανά διαστήματα, με την πρόθεση να αποφεύγεις τη συνειδητοποίηση του τι γίνεται μέσα σου και γύρω σου αγνοώντας πλήρως ποιος είναι ο εαυτός σου· εφόσον, ως άτομα, έχουμε οριστεί από την εξέλιξη της εποχής μας, ως κέντρα κινητοποίησης της ιστορίας, μια τέτοια αδιαφορία πρόκειται σίγουρα να επηρεάσει την πορεία της ζωής μας, αλλά και τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Τους άλλους που στα 28 πια δε μπορούν με τα εντελώς ιδιοσυγκρασιακά τους συμφέροντα και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα που χαρακτηρίζουν τις ζωές
τους να σε επηρεάσουν τόσο βαθιά όσο παλιότερα κατάφερναν. Απεναντίας το προστατευτικό σου κάλυμμα είναι ανθεκτικό, όσο κι αν μοιάζει αδιαφανές. Από εκεί, έχουν το δικαίωμα να παρατηρούν κι όσο τους παίρνει να μπαινοβγαίνουν, την ώρα που το μάθημα του να γίνεσαι σκληρός αποκτά μέσα σου την πρέπουσα σημασία δίπλα στον ανθρωπισμό που είναι δυνατό να οδηγήσει ακόμη και μέχρι τη θυσία για τον πλησίον. Έτσι, άτομα που δε σε ενδιαφέρουν πια για τον προφανέστατο λόγο πως όχι απλά δε θα σε αγαπήσουν ποτέ, αλλά δεν προτίθενται καν να μπουν στη διαδικασία να σε γνωρίσουν, απορρίπτονται χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Κάτι από το ρητό πως η ζωή είναι πολύ σύντομη γι' αυτούς, στους οποίους ούτως ή άλλως δεν θα αρέσουμε, έχει αρχίσει να απλώνει τις ρίζες της εδώ. Κι αυτοί οι αλλοπρόσαλλοι που για τον οποιοδήποτε λόγο την τελευταία στιγμή λιποψυχούν κρίνεται σκόπιμο να μείνουν μακριά, αφού η ψυχή τους δεν το λέει.
Με τα παραπάνω κριτήρια καθορίζεται πως τα 28 είναι μια ηλικία-σημείο αναφοράς, που εύκολα καθορίζει τα άτομα που μένουν στη ζωή μας, όπως κι αυτά που προορίζονται να εξέλθουν. Η τέχνη του να δημιουργεί κανείς δεσμούς και να κουρνιάζει στον ίσκιο τους, έστω σε κάποια έκφανσή της, πρέπει ως τώρα να έχει κάπως κατακτηθεί όσο σπάνια και με απύθμενο κόπο κι αν φαίνεται πως καταφέρνει κανείς να φτάσει στην απόλαυση των καρπών, προς την οποία έχει αλύπητα προσπαθήσει να στοχεύσει. Από την άλλη, η τέχνη της εγκατάλειψης, όταν είναι αδύνατο να πράξει κανείς ή να σκεφτεί αλλιώς έχει κι αυτή την τιμητική της, καθώς επιθυμίες φτάνουν κι απομακρύνονται από την επιφάνεια
Ζε Ζι, Λέγοντας Αντίο
και καθώς συγκρούεσαι ολοένα με μεγαλύτερη ορμητικότητα με τα «θέλω» των άλλων και με τις περιστάσεις. Κάτι από τους υπέρμετρους συναισθηματισμούς αποχωρισμών ανήκει πια οριστικά στο παρελθόν – όσο κι αν εγώ εξακολουθώ να νιώθω ευσυγκίνητη. Ο αποχαιρετισμός με κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σου που διαχρονικά ξεπροβάλλουν θεμελιώδη ενδέχεται να παραμένει δύσκολος στη διαχείριση.
Κι η στενοχώρια για όσα έχουν φύγει και δεν πρόκειται να ξανάρθουν πια συγκρούεται με τη βιασύνη που στοιχειώνει την ύπαρξή σου να μπεις μέσα στα καινούργια όσο πιο γρήγορα γίνεται. Στην πραγματικότητα, όσο μεγαλώνεις η μοναξιά της στενοχώριας υποβαθμίζεται σε κάτι γαλήνιο που ανακαλύπτεις σε όλες τις περιστάσεις· ή τελοσπάντων παίρνει τη θέση που της αναλογεί σ' έναν σύμπαν με φυσικές ατέλειες που συνηθίζεις να αποδέχεσαι σιγά σιγά. Κι από την άλλη μεριά, υπάρχουν πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις που θα μας κάνουν πάντα χαρούμενους κι ενεργητικούς όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ψωμιά κι αν φάμε.
  Ακόμη κι αν συνεχίζει να με απασχολεί ο κόσμος και τα στραβά του, βρίσκω στον ερχομό των φετινών μου γενεθλίων να προαναγγέλλονται στιγμές που ατενίζουν την ισορροπία, εσωτερική κι εξωτερική. Αν μην τι άλλο, εν μέσω θερινής ραστώνης κι ενώ τυπικά μεγαλώνει σκέφτεται κανείς την κατεύθυνση που ακολουθεί στη ζωή και βρίσκει το κουράγιο να την αξιολογήσει. Τουλάχιστο μέχρι να γιορτάσει πλήρως την είσοδό του πίσω στη δραστηριότητα.

 By Μαρία Γώγογλου

2 σχόλια:

  1. Happy birthday λοιπόν ΜΓ! Βλέπω έκανες τον απολογισμό σου όπως έπρεπε. Κάποιες φορές αλλάζει η ηλικία στο κοντέρ, κάποιες φορές αλλάζουμε και εμείς. Βέβαια όπως λέει ένα παλιό τραγουδάκι 'όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν'. Επέστρεψα και εγώ ίδιος και διαφορερικός αλλα και πάλι ίδιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ ΑΔ! Πάντα μου άρεσαν οι απολογισμοί, με την προϋπόθεση ότι οδηγούν σε γόνιμες και υγιείς σκέψεις. Παρ' όλα αυτά κάποια πισωγυρίσματα είναι αιωνίως αναπόφευκτα. Ελπίζω να πήρες αρκετές δυνάμεις για να συνεχίσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή