Η Ζωή των Απογόνων

Το ξέρω πως ο Κλούνεϊ έχει κάνει αρκετές ταινίες (σκηνοθετεί ή πρωταγωνιστεί σε τουλάχιστο μία κάθε χρόνο) κι έλεος πια! Τον βλέπουμε όλη την ώρα και στις διαφημίσεις· και πόσο πια να αντέξεις το πρόσωπό του να εμφανίζεται παντού; Ακόμη και την ώρα που η φάτσα του είναι το τελευταίο πράγμα που έχεις όρεξη να δεις. Όπως κι αν νιώθετε, ομολογουμένως δικαιολογημένα, για το διάσημο γκριζομάλλη ηθοποιό, αυτό που προσωπικά πάντα μου έκανε εντύπωση είναι ο τρόπος που έχει να παίζει ρόλους χωρίς απαραίτητα να φαίνεται πως έχει μπει σε οποιαδήποτε διαδικασία. Γι' αυτή του τη δεινότητα, που έχω ξεχωρίσει και σε άλλες ταινίες, θεώρησα πως οι δυο ώρες που διαρκεί η ταινία Οι Απόγονοι στην οποία πρωταγωνίστησε δε θα ήταν χαμένος χρόνος.

Ένα πέρασμα από μια σύνοψη της υπόθεσης συνέβαλλε εξίσου στο να παρθεί η παραπάνω απόφαση. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Χαβάη, ο Ματ (Τζορτζ Κλούνεϊ) είναι ο θεματοφύλακας μιας τεράστιας έκτασης που έχει κληρονομήσει μαζί με πολυάριθμα μέλη της οικογένειάς του από τους προγόνους τους· και βρίσκεται ένα βήμα πριν την οριστικοποίηση της απόφασης να πωληθεί αυτό το τεράστιο κομμάτι γης, που προορίζεται για τουριστική εκμετάλλευση. Το ίδιο ακριβώς διάστημα, η σύζυγος του Ματ, η Ελίζαμπεθ (Πατρίσια Χέιστι), παθαίνει ένα τραγικό ατύχημα κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με βάρκα και πέφτει σε κώμα. Λόγω και της εκτεταμένης μεταφορικής και κυριολεκτικής απόστασης μεταξύ τους το τελευταίο διάστημα, είναι σίγουρο πως ο Ματ πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του το τέρας της ευθύνης του να φέρει κοντά τις δυο κόρες του, τη δεκάχρονη Σκότι (Αμάρα Μίλερ) και τη δεκαεπτάχρονη Άλεξ (Σεϊλίν Γούντλεϊ) ώστε να τους καταστήσει σαφές το γεγονός πως η μητέρα τους δε θα βρίσκεται για πολύ ακόμη κοντά τους· και πως παρ' όλα αυτά αξίζει να λειτουργούν όλοι μαζί σαν οικογένεια. Το πράγμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η Άλεξ του αποκαλύπτει την αιτία του μεγαλύτερου καβγά της με τη μητέρα της: η Ελίζαμπεθ τον τελευταίο καιρό διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση και είχε μάλιστα σκοπό να ζητήσει από το Ματ να προχωρήσουν σε διαζύγιο.

Η ταινία δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ακόμη και των οπαδών κουλτουριάρικων ταινιών και οικογενειακών δραμάτων. Ο ρυθμός της κρατιέται αρκετά χαμηλά από το ξεκίνημα· και για τους φαν των χολιγουντιανών θαυμάτων, δεν υπάρχει καν η ελάχιστη δόση σασπένς για να τους παροτρύνει να μην εγκαταλείψουν τη θέαση, αν δεν έχουν συνηθίσει το βλέμμα τους στην οθόνη να γίνεται πιο εξεταστικό. Η περιπλοκή των γεγονότων στο εσωτερικό των ηρώων, ωστόσο, είναι ένας άλλος υποτιμημένος μα υπαρκτός λόγος να δει κανείς μια ταινία ως το τέλος, αν όχι για την παραδοχή και μόνο πως είναι αδύνατο στη ζωή να προεξοφλήσει κανείς ακριβώς για τα γεγονότα και τα πράγματα που μπορούν να τον κάνουν να πάρει μαθήματα ζωής.

Κατά τα άλλα, η θεματολογία της ταινίας είναι κάτι που βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπο, ακόμη κι αν είναι γνωστή η εμμονή του Κλούνεϊ να καταπιάνεται, είτε σκηνοθετικά, είτε υποκριτικά, με την πολιτική πλευρά καθημερινών καταστάσεων που επηρεάζουν το μέλλον του μέσου ανθρώπου. Εκτός από το στοιχείο της πολιτισμικής διαφορετικότητας που σταδιακά φαίνεται να παραδίδεται οριστικά στη μαζική ομογενοποιημένη παγκόσμια κουλτούρα -όπως οι πλειοψηφία των Χαβανέζων χαρακτήρων στην ταινία, που τείνουν να συμπεριφέρονται όσο πιο αμερικανικά μπορεί να φανταστεί κανείς, σε εμφάνιση και τρόπους- Οι Απόγονοι είναι, στο μεγαλύτερο μέρος τους, μια ταινία που καταπιάνεται με το μέγιστης σημασίας ζήτημα του να διατηρείς με τον καλύτερο κι ίσως πιο συντηρητικό τρόπο αυτά που έχεις κληρονομήσει χωρίς ταυτόχρονα να λες αντίο στις καθημερινές απολαύσεις της ζωής που σε αφήνουν να πλησιάσεις μεγαλεία σε συναισθήματα ή υλικά αγαθά.

Από τη μια μεριά, ο Ματ εκπροσωπεί το συντηρητικότερο παράδειγμα ever, με τη συντροφική και οικογενειακή ζωή στην κατάψυξη, την άρνησή του να παραχωρηθεί η έκτασή του προς εκμετάλλευση έναντι διόλου ευκαταφρόνητου ποσού και τη γενικότερη αποστροφή του προς οτιδήποτε περιπετειώδες· όσον αφορά το λάιφστάιλ ή τον οικονομικό τομέα. Η ρήξη με τη μελλοθάνατη Ελίζαμπεθ μπορούμε να φανταστούμε πως μόνο ως επικείμενη φάνταζε πάντα στη συζυγική ζωή τους, όπως φαίνεται από τις πολλές φιλίες της, την αδυναμία της για τα εξτρίμ σπορ και τις μηδαμινές αναστολές της να προχωρήσει σε μια σχέση εκτός γάμου εξαιτίας ενός συναισθήματος έλλειψης ικανοποίησης. Από την άλλη μεριά, είτε στην περίπτωση των Χαβανέζων, είτε στην καθημερινότητά μας, το σίγουρο είναι πως πάντα αξίζει να βρίσκεται ένας τρόπος να συμφιλιώνονται οι δυο τάσεις: ενώ ζεις λίγο τη ζωή σου, όσο είσαι νέος κι ακμαίος κι έχεις τελοσπάντων κάπως στρωμένα οικονομικά και μπορείς, μην ξεχνάς πάντα να παίρνεις τα μέτρα σου, γιατί συχνά δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει, όταν έχεις γυρίσει πίσω μόνος κι έρημος και μπερδεμένος, αφού τα έχεις ήδη θαλασσώσει.

Σίγουρα Οι Απόγονοι δεν είναι μια ταινία που με ενθουσίασε απόλυτα με τη σύλληψη, το σενάριο ή τις αξεπέραστες ερμηνείες της. Πρόκειται, όμως για μια ταινία-τροφή για σκέψη σχετικά με τη σύγχρονή μας ταυτότητα κι όσον αφορά την προβληματική του που βαδίζουμε, την οποία αγγίζει. Με την προτροπή να τη δείτε, ελπίζω να προβληματίσει κι εσάς.

By Μαρία Γώγογλου