Η Κατάθλιψη της Κυριακής

Για άλλη μια φορά με αφορμή παραίνεση κάποιου από εσάς. Συχνά οι σιωπηλές μέρες ή οι μέρες από τις οποίες δε θυμόμαστε κάτι που μοιραστήκαμε με κάποιους άλλους είναι και αυτές για τις οποίες μιλάμε λιγότερο. Αυτές ακριβώς τις Κυριακές της αφάνειας θα μνημονεύσω σ' αυτήν εδώ την ανάρτηση· κι ευελπιστώ πτυχές που όλοι έχουμε ζήσει να αποτυπωθούν αντιπροσωπευτικά.

Η Κυριακή εξ ορισμού είναι η μέρα που ο καθένας μας μπορεί -όταν μπορεί- να αφιερώνει στον εαυτό του. Η μέρα που, όταν τουλάχιστον αυτό είναι απολύτως εφικτό για πολλές ψυχές του κόσμου, δε χρειάζεται να πάει στη δουλειά του γιατί το θέμα των προς το ζην του έχει ήδη ρυθμιστεί από τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας. Που μπορεί να καθίσει και να σκεφτεί τι του αρέσει σ' αυτό τον κόσμο τόσο απόλυτα και τι τον προβληματίζει. Να βγάλει ένα συμπέρασμα για το αύριο και τουλάχιστο να προετοιμαστεί να υποδεχθεί τη γεμάτη εβδομάδα που έρχεται, με διάθεση ικανή να αγκαλιάσει από τα δυσχερώς ανεκτά και συνηθισμένα, ως κάθε καινοτόμα λεπτομέρεια, που μπορεί να παρουσιαστεί στο δρόμο του θεόσταλτα κι αιφνιδίως.

Ντάι Χούιν, Η Αποστολή του Μπλε Φεγγαριού

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της Κυριακής. Αυτή του απελπιστικά άδειου ποτηριού. Αυτή της διαπίστωσης πως είσαι μόνος στη διάρκεια μιας ταινίας ταυτόχρονα με την παντελή απουσία οποιουδήποτε να μοιραστεί τον πόνο σου. Τη διάρκεια του χουζουρέματος, την ξαφνική ανακάλυψη του τραγουδιού που πολύ παλιά είχες ακούσει και συνεχώς έψαχνες, ένα μεσημεριανό ύπνο με αξιώσεις διαρκείας κι ένα απόγευμα-βράδυ σε αναμονή κάποιου απροσδιόριστου γεγονότος που βαθιά μέσα σου πάντα ήξερες ότι θα έρθει, παρ' όλο που η αίσθηση μομέντουμ μέσα σου αδυνατεί να καταλάβει τι ακριβώς είναι.

Είναι η μέρα της σιωπής. Η μέρα που μπορείς να βγεις στους δρόμους της μικρής πόλης όπου κατοικείς και να μη σε πάρει είδηση κανείς, ακόμη και να σε αφήσει ηθελημένα να τριγυρίζεις αισθητά απαρατήρητη, αν σε δει, από φόβο μην τρομάξει την απόλυτη ησυχία και παγωμάρα της ημέρας. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ίσως φταίει η κρίση που κάποιο είδος χαράς μοιράσματος της εβδομαδιάιας αργίας έχει άτυπα καταργηθεί ή ασυνείδητα κατακεραυνωθεί. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως η μετακρισιακή πραγματικότητα και η στενοχώρια της μπήκε μια μέρα σαν κομψή, άτολμη, αθόρυβη κυρία κι έκλεψε το μοναδικό ανεπανάληπτο γεγονός αυτής της μέρας από τη ζωή μας.

Είναι η μέρα που στα σπίτια πολλών δεν είσαι -έτσι κι αλλιώς, πλέον- ευπρόσδεκτη. Μπορεί να μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου την ώρα που περπατάς, μεσημέρι πια, στους επαρκώς φαρδείς συνοικιακούς δρόμους της πόλης, με τα Κυριακάτικα γαστρονομικά αχνίσματα και τις παιδικές μυρωδιές τους· ωστόσο η κυρίαρχη κουλτούρα μας στους σινγκλς το θέτει απολύτως ξεκάθαρα. Από τη στιγμή που αποφάσισες -άσχετο αν στην τελική ήταν ξεκάθαρα απόφαση δική σου- να είσαι μόνος σου, βρες έναν τρόπο να λουστείς μια τέτοια μέρα. Να την αξιοποιήσεις τελοσπάντων -κάπως ωραιοποιώντας το- όπως θέλεις εσύ.

Ο σωστός τρόπος να σκέφτεσαι, βέβαια, είναι πως, ακριβώς εκεί που ατενίζεις το ιδανικό, συχνά ο καθένας είναι χωμένος στη δική του μονότονη και μοναχική πραγματικότητα. Πολλές φορές το «μαζί» που σου καταμαρτυρούν και που την ίδια στιγμή νιώθεις πως σου καταληστεύουν -επειδή δικαιωματικά με κάποιο τρόπο έπρεπε να σου ανήκει- είναι απλώς μια αφορμή για κάτι επιδερμικό ή η προσπάθεια να αναστήσουμε ή να ζήσουμε κάτι που δεν υπάρχει. Δυστυχώς δεν υπάρχει κολακευτικός τρόπος να το αναγνωρίσεις αυτό· καθώς ούτε και να αποφύγεις οριστικά τη διαιώνισή της αναμάσησής της πιθανότητας για ύπαρξή του.

Μπορείς, ωστόσο, όχι να πιέσεις τον εαυτό σου να σηκωθεί και να προβεί στα καθημερινά όπως, έτσι κι αλλιώς, θέλοντας και μη, κάνεις έξι μέρες την εβδομάδα. Μπορείς, για παραπάνω από μια στιγμή, να ανασύρεις σκέψεις που αποθήκευες όλη την εβδομάδα για να ξαναπιάσεις από την αρχή· ή να ριχτείς πρόθυμα στις δραστηριότητες που λόγω έλλειψης χρόνου είχες αόριστα μεταθέσει για αργότερα. Μπορείς να πιάσεις κυριολεκτικά ή/και μεταφορικά μια ευκαιρία με διάθεση να αποκαλύψεις τι είναι αυτό που στ' αλήθεια έχει να σου προσφέρει, ειδικά αν πρόκειται για κάποιο άλλο συνάνθρωπο το «είναι» του οποίου έχεις φτάσει να εκτιμάς. Οτιδήποτε κι αν ιδιόχειρα αποφασίσεις, κρίνεται χρήσιμο να σκέφτεσαι πως είναι σε σημαντικό βαθμό στο χέρι σου να μην αφήσεις άλλη μια «ελεύθερη» μέρα να εκπνεύσει οριστικά χαμένη.

Ντάι Χούιν, Τοπία Ονείρων κι Εφιάλτες

Το νόημα της Κυριακής μπορεί να μοιάζει άνοστο και μελαγχολικό, μα ακόμα σε περιμένει. Μοιράσου κάτι με κάποιον άλλο ή γνώρισε λίγο καλύτερα τον εαυτό σου: πάντως πάρε μια για πάντα κι επιτέλους στα χέρια σου την Κυριακή σου.

By Μαρία Γώγογλου