Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Ασύμβατα κι Απεριόριστα Θηλυκή Σοφία Μουτίδου

Η αναζήτηση κομβικών σημείων για την ψηλάφιση του ιδιαίτερου χαρακτήρα της κυρίας που πρόκειται να περιγραφεί δεν έχει ακολουθήσει ιδιαίτερα μακροσκελή πορεία, καθώς μέρος του έργου της, κι αυτού που φαίνεται να τη χαρακτηρίζει ως αφοπλιστική ειλικρίνεια μέχρις εσχάτων ανακαλύφθηκαν από την υποφαινόμενη πρόσφατα. Το  θεατρικό εργαστήρι της Ορεστιάδας "Διόνυσος" και η στενή επαφή που επιτρέπει στο κοινό της περιοχής μας με τη μαγεία του κόσμου του θεάτρου είναι τουλάχιστο συνυπεύθυνο για το αποτέλεσμα αυτό· σε συνδυασμό με τη θεατρομανία που από τα φοιτητικά χρόνια σε υπολογίσιμο βαθμό με διακατέχει.
Βρίσκω τρόπο να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για το καθυστερημένο ενδιαφέρον ωστόσο: η θεατρική επαφή διαφέρει σημαντικά από την τηλεοπτική και την Ιντερνετική και ξαφνικά ο ηθοποιός ή οτιδήποτε άλλο αναδεικνύεται οριστικά ή καταβαραθρώνεται. Η διαφορά με τη Σοφία Μουτίδου είναι πως υπάρχει πάντα τρόπος να ξεχωρίσεις τις σπάνιες πτυχές του χαρακτήρα της από τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να ενσαρκώνει τους ρόλους της κι από την άποψη για την υποκριτική που φαίνεται να τη διακρίνει.


Η Σοφία Μουτίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και δέχτηκε να εκπληρώσει την επιθυμία των γονιών της για σπουδές στη Νομική, τις οποίες ακολούθησε ο ερχομός στην Αθήνα, οι σπουδές κι η εμπλοκή της με την υποκριτική. Εμφανίστηκε σε κάποιες εκπομπές και λίγα σίριαλ, πριν μείνει αιώνια χαραγμένη στη μνήμη των τηλεθεατών στο ρόλο της δασκάλας του χωριού, Αγλαΐας στη σειρά του Χάρη Ρώμα και της Άννας Χατζησοφιά «Καφέ της Χαράς». Ένα ρόλο που δε θα είχε με κάθε γλαφυρότητα διαγραφεί στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των Ελλήνων, αν δεν είχε παιχτεί από τη συγκεκριμένη ηθοποιό με το συγκεκριμένο τρόπο· και σίγουρα δε θα είχε προσφέρει με την ίδια λογική τα μέγιστα στα ποσοστά τηλεθέασης κι ένα μέρος της επιτυχίας του συγκεκριμένου σίριαλ.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρούσες από τα πρώτα λεπτά που άνοιγες την τηλεόραση την ώρα που παιζόταν το συγκεκριμένο σίριαλ, σχετικά με την Αγλαΐα, ήταν ο έντονος τρόπος που επιδείκνυε τα φλογερά της συναισθήματα για το δήμαρχο του χωριού-πρωταγωνιστή της σειράς Περίανδρο Πώποτα (Χάρης Ρώμας)· άσχετα που βρισκόταν συνέχεια στη θέση να εισπράττει την παγερή αδιαφορία του. Αυτό είναι κι ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει κανείς σχετικά γρήγορα στην ηθοποιό και άνθρωπο Μουτίδου: η παράφορη θέρμη που αποπνέει προς κι ενάντια στην πραγματικότητα, ειδικά για να προκαλέσει ένα έντονο ρήγμα στη συνείδησή σου για τη διαρκώς απαθή σου στάση άσχετα από την κίνηση πλημμύρας της εποχής· αλλά και για να γιορτάσει σηματοδοτώντας χωροχρονικά το πέρασμά της από την πραγματικότητα. Έτσι, η Αγλαΐα στεκόταν κάποια βράδια στις οθόνες μας παράλογη κι εξωπραγματική, την ίδια στιγμή που μας ωθούσε να αντιληφθούμε την αξία της ανάδυσης συνειδητοποιήσεων.


Η στάση της Μουτίδου γενικότερα απέχει παρασάγγας από τη μέση υπερεπιβεβλημένη διάθεση της καθημερινής Ελληνίδας. Η συνάντηση του χαρακτήρα με τους ρόλους της φέρνει στο φως από καιρό βαθιά κρυμμένα συναισθήματα και διαπιστώσεις που συχνά θεωρούνται ταμπού κι απορρίπτονται από μια «αυθεντική» κατάθεση εαυτού, αν μπορούμε να παραδεχτούμε πως συνεχίζει να συμβαίνει κάτι τέτοιο στις αυστηρά κι αποκλειστικά φιλικές μας συναναστροφές εκτός Facebook. Η επιθυμία, για παράδειγμα να κυνηγήσει κάποια τον άντρα που της αρέσει είναι μια προοπτική παντελώς ενοχοποιημένη, ιδιαίτερα καθ' όσον λαμβάνει χώρα σε εξ ολοκλήρου γυναικεία παρέα· πρακτική την οποία το παίξιμο της Μουτίδου ανέκαθεν στηλιτεύει. Γι' αυτό κι αγαπάμε τις στιγμές που ο εαυτός της αναδύεται ατόφιος μέσα από το ρόλο λανσάροντας την έντονη προσωπικότητά της, κι ας ξέρουμε ότι τα πραγματικά επακόλουθα των εντάσεών του δε θα τα βιώσουμε ποτέ, παράλληλα με την απουσία αλλαγής οποιουδήποτε ίχνος προτύπων στα τρίσβαθα των εγκαταστάσεων ιδεών των καθημερινών ανθρώπων.
Γι' αυτό και την προσωπική της κατάθεση στις Πολύ Κακές Λέξεις την πίστεψα από την αρχή μέχρι το τέλος, ειδικά σ' ότι αφορά στην καυστική κριτική της και τη γελοιοποίηση όλων όσων δεν παραδεχόμαστε, που όμως έχει αποδειχθεί καθημερινή πρακτική πως μας βασανίζουν. Η αλλαγή στις σχέσεις γυναικών-ανδρών ένα μικρό διάστημα μετά το γάμο και οι πάντα υποκινούμενες από αλλόκοτα μυστηριώδεις και υπερφυσικές δυνάμεις σχέσεις νύφης-πεθεράς είναι μερικά μόνο παραδείγματα στην καθημερινή αλληλεπίδραση που σταθερά τροφοδοτεί το γυναικείο συλλογικό ασυνείδητο. Συγκεκριμένα, η ηρωίδα της, η Βούλα, ψυχασθενής μόνο με όρους καθημερινής ασημαντότητας, μας συστήνεται βγάζοντας τα εσώψυχά της, δηλαδή, ουσιαστικά, όλα αυτά τα πράγματα που την αφορούν και την εμποδίζουν να πλησιάσει τη διαδρομή προς την κατάκτηση της ευτυχίας (που αναγκαία στην περίπτωσή της περνάει από το σεξουαλικό τομέα!). Όλα αυτά τα πράγματα που καθημερινά μας ταλανίζουν με την εξωστρεφή τους αθωότητα, από τα παραστρατήματα του πρώην Υπουργού κ. Φίλη στις δηλώσεις του για τη γενοκτονία των Ποντίων, μέχρι τα προχθεσινοβραδυνά βάσανα μιας γυναίκας, που αναζητεί απλώς ικανοποίηση χωρίς να αξιώνει την «κοινωνική άνοδο» στα σκαλιά της εκκλησίας, οδηγούν τη Βούλα στην ανάσα της εξασφάλισης του χρηματικού επάθλου των 10.000 ευρώ και της επαγγελματικής βοήθειας ενός εξειδικευμένου νευρολόγου· κι εμάς σε ένα διάλειμμα κι απόσταση κριτικής αντιμετώπισης από τον άκαμπτο εαυτό μας.


Η ανακάλυψη του χάσματος της συμπεριφοράς μας από την αλήθεια του εαυτού μας πάντα θα αντιπροσωπεύει ένα είδος συνειδητοποίησης υψηλού τιμήματος. Οι ερμηνείες και η αυτοπραγμάτωση της Σοφίας Μουτίδου θα στέκονται πάντα εκεί για να κάνουν αισθητή τη δική της διάσταση από την «ανύψωση» των καθημερινών «πιστεύω» μας, άσχετα από την ποσότητα ή την ποιότητα της ώρας που θα αφιερώσουμε σε σκέψεις για το τρέχων βάρος της ή σχετικά με το αν η αθυροστομία ταιριάζει τελικά με τη θηλυκή φύση.

By Μαρία Γώγογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου