Προς Αναζήτηση Ενός Ιδανικού Συντρόφου

«Εν αρχή ην ο λόγος» κι εξυπακούεται πως οτιδήποτε αισθάνεσαι στο είναι σου να βαθαίνει πολύ, αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσει τη σημαντικότερη αιτία να δημιουργήσεις. Η επιθυμία κι η ταυτόχρονη ανησυχία σου να εκφραστείς μπορεί, για παράδειγμα, να αναδυθεί ως κατεπείγουσα ανάγκη, αν απορρέει από το γεγονός ότι πρόσφατα μπορεί να έχασες κάποιον. Αυτόν που μεταφορικά αποτελούσε ό,τι κοντινότερο είχες θεωρήσει ποτέ πως μπορούσε να αποτελεί στήριγμα ή που αντιπροσώπευε για σένα την έννοια του προσωπικού αφουγκράσματος απέναντι σε οικείο συνομιλητή. Το πρόσωπο που ανοίγοντας την πόρτα να φύγει, άφησε σκοτάδι σε ένα είδος ανεμελιάς της ζωής σου για πάντα και που το γεγονός ότι σου λείπει δεν πιστεύεις πως δικαιούσαι, και ταυτόχρονα δε θα καταφέρει ποτέ να επιφέρει γυρισμό.

Τζόρτζ Φρέντερικ Γουάτς, Ελπίδα

Και μπορεί τα πράγματα να έχουν έτσι γιατί οι άνθρωποι χάνονται και τέτοιες αστοχίες στα νιάτα συμβαίνουν· ή έτσι τουλάχιστο σου αρέσει να σκέφτεσαι. Μήπως όμως, στην πραγματικότητα, δεν παραμένεις θύμα των ψευδαισθήσεων κι έρμαιο στις πλάνες του επιτήδειου κόσμου που σε περιβάλλει όταν νιώθεις πως βρίσκεσαι αέναα να διαιωνίζεις κύκλους προσέγγισης-εξοικείωσης-απότομης γείωσης στην πραγματικότητα-απογοήτευσης, όταν σου φαίνεται πως βρίσκεσαι αιωνίως στο ψάξιμο για το ιδανικό άτομο για να σε συντροφέψει;

Το όλο θέμα είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' όσο φαίνεται. Είναι αδύνατο να μη σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, ότι ένα είδος εξιδανίκευσης δε μας ωφελεί στη ζωή, ιδιαίτερα όσον αφορά την ιδέα του να στοχεύσουμε στο υψηλό, ώστε να καταφέρουμε να έχουμε μια σχέση που θα αντέξει στο χρόνο. Μια σχέση με πολλά συναισθήματα, όπως νιώθουμε πως μας έρχονται σαν καταρράκτες κατά καιρούς. Μια σχέση όπως στα πιο τρελά μας όνειρα έχουμε φανταστεί, παρόμοια της οποίας στις κυρίως στις ταινίες και στα βιβλία που ευαγγελίζονται τα πιο υπερβατικά συναισθήματα έχουμε γίνει αυτόπτες. Και ουπς. Κάπου εκεί εντοπίζονται τα όρια της πλάνης, στην οποία ξαφνικά φαινόμαστε εμπλεκόμενοι.

Οι σχέσεις στα βιβλία και τις ταινίες ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να κάνει πείραμα κανείς για να διαπιστώσει πόσο καιρό τέτοια εγχειρήματα θα ήταν δυνατό να υπάρξουν σε συνθήκες πραγματικότητας. Οι ήρωες των ταινιών δεν έχουν ποτέ αληθινές σωματικές ανάγκες, παρά μόνο σεναριακές, ακριβώς όπως δεν χρειάζονται κανενός είδους οικονομική υποστήριξη για την ταινιακή ή τη λογοτεχνική τους επιβίωση εκτός από θεατές ή αναγνώστες.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, απ' την πλευρά της συνεπάγεται τη δυνατότητα να μας προσγειώνει. Επιστρέφοντας στην απόφαση επιλογής ατόμου, αυτού που για μας θεωρούμε ότι είναι το «σωστό», η καθημερινότητα έχει τους τρόπους της να μας καταδεικνύει ότι υπάρχουν σαφείς περιοριστικοί παράγοντες που επηρεάζουν την επιλογή μας και σαφώς αντιπροσωπεύουν εμπόδια στην οδό προς την τελειότητα. Αυτό που πολλοί ονομάζουν «θεό Χρόνο», για παράδειγμα, σε συνδυασμό με την ψυχολογία μας. Για να αποδειχθεί η επήρεια του συνδυασμού τους, καλώ όσους από εσάς είναι ελεύθεροι να κάνετε ένα τεστ: πόσο καιρό συνεχίζετε να αισθάνεστε άνετοι με το περιβάλλον σας, όντας εκτός σχέσης; Το πλεονέκτημα της ψυχικής άνεσης για να διαλέξεις είναι κι αυτό κάτι που χρειάζεται σεβαστή ποσότητα εξάσκησης για να αποκτηθεί.

Προχωρώντας συνειρμικά στον επόμενο συλλογισμό, η εξατομίκευση ως ξεκάθαρη απόρροια του κεντρικού ρόλου του καταναλωτισμού και της εξελιγμένης τεχνολογίας στη σύγχρονη εποχή σίγουρα αποτελούν άλλες δυο δυνάμεις που καθυστερούν την απόφαση. Όντας στις συνήθειες κακομαθημένος, αφού έχεις συνηθίσει να βλέπεις και να ακούς τόσο υπερβολικά αυτό που σου αρέσει και θες, κάπου χάνεται η ορατότητα στο δρόμο για την ανεκτικότητα που απαιτεί η συνύπαρξη με την «αλλοσύνη» του «άλλου», με όλους αυτούς τους λιλιπούτειους ανεπαίσθητους τρόπους που διαθέτει να περιφέρεται ως διαφορετικός. Αυτό τείνει να συμβαίνει, χωρίς να σημαίνει πως αμελώ να εξετάσω την οπτική γωνία πως το να επιλέγει κανείς να σταθεί στο πλευρό κάποιου, ταυτόχρονα με τις στιγμές που ο άλλος θα βρίσκεται επίσης στο πλάι του, δε διαλέγει ανάμεσα σε υλικά και άψυχα που κάποιες φορές απλά θα χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους διαφόρων ειδών σκοπούς του. Θα διαλέξει ένα είδος ζωής κοντά και μαζί με μια ολοκληρωμένη οντότητα, με οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα και απόκκλιση από το σύνηθες μπορεί να συμπεριλάβει ο όρος.

Τζόρτζ Τούκερ, Μεσημεριανό

Και φυσικά εννοείται πως ο καθένας από εμάς έχει θέσει και θέτει καθημερινά τις προτεραιότητές του· κι ίσως είναι περιορισμένους για αρκετούς λόγους (ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να αναφέρθηκαν παραπάνω) στο να προχωρήσει στην απόπειρα συνδυασμού του δικού του «εγώ» με κάποιο άλλο παρόμοιας φύσης, επίμονα υπερμεγέθες δημιούργημα. Μπορεί να επιθυμείς να κρατήσεις τα με κόπο καλλιεργημένα συναισθήματα και τις προσωπικές τάσεις, την προσεκτικά δομημένη προσωπικότητα και τις ανάγκες σου, βρε παιδί μου, για την πάρτη σου. Κρατώντας, βέβαια, καλά υπόψη σου πόσο κατεστραμμένο και φτωχό ένα τοπίο στην ομίχλη μπορεί να μοιάζει τις κρύες μέρες και τις ώρες που οι δυσκολίες της ζωής κρατούν την ψυχή σου στο σκοτάδι. Ενδεχομένως ,προς αποφυγή αυτού, θα άξιζε έστω για λίγο να πιστέψεις πως υπάρχει κάτι, έστω με μορφή ονειροπόλου φαντάσματος και να ελπίσεις.

Οποιοσδήποτε με πολλή περισσότερη εμπειρία από σένα, γρήγορα πάνω στην κουβέντα θα σου τονίσει πως ο τέλειος άνθρωπος για να σε συντροφέυσει είναι δύσκολο επακριβώς να εντοπιστεί. Αξίζει να συμβιβαστεί κανείς όσο πιο γρήγορα κι εύκολα μπορεί; Για πόσο είναι εφικτό να παραμείνουμε ονειροπόλοι; Ας αγαπήσουμε τη χρονική παράταση, αρκεί να μη μας ξεβράσει βίαια σε έναν εφιάλτη άγχους και πραγματικότητας για το υπόλοιπο της ύπαρξής μας.

By Μαρία Γώγογλου