Όρια Αναισθησίας

Αδιαμφισβήτητα, ένα από τα “μειονεκτήματα” που λιγότερο θρηνούμε (ιδιαίτερα στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, τουλάχιστο γι' αυτούς που έχουν). Σίγουρα, από αυτές που έχουμε κατά καιρούς επιδείξει, σχεδόν η μόνη αδυναμία για την οποία ποτέ δε μετανιώσαμε, απλούστατα γιατί ποτέ δε μας πόνεσε. Υπάρχει τελικά κόστος στην περίπτωση που ακολουθείς κατά γράμμα τη λογική του παχύδερμου στον 21ο αιώνα;

Έντουαρντ Χόπερ, Το να είσαι πολύ συναισθηματικός

Στις σύγχρονες κοινωνίες, υπάρχει μια παραίνεση που συνοδεύει κάθε πλευρά του εαυτού σου στις δημόσιες εμφανίσεις του, που απειλεί σταδιακά να εισέλθει, από το προσωπείο που διαθέτεις στις συναναστροφές με άλλους στα πιο μύχια τμήματα του εσωτερικού σου κόσμου: το μικρόβιο της αναισθησίας. Με άλλα λόγια, η τάση του να μην ενδιαφερθείς ή πλησιάσεις τους άλλους αρκετά, ώστε να νιώσεις ασφαλής, μη ενδίδοντας απόλυτα, και κυρίως χωρίς την ταύτιση που απαιτεί η συμπόνια που θα νιώσεις για κάποιο συνάνθρωπο που έχει βρεθεί σε θέση στην οποία η κάποτε πραγματικότητά σου προσιδίαζε έντονα· ή που νιώθει κάτι, κι, εξαιτίας του, χρήζει, βοηθείας σχετικά με κάποιο σοβαρό πρόβλημα που μπορεί να έχει.

Αγνοώντας πως αυτό το γύρισμα της πλάτης οδηγεί τάχιστα σε μοναξιά και μη συμμετοχή. Αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα που η στάση αυτή μπορεί να επιφέρει στη φυσιογνωμία των προσωπικών αισθημάτων κάποιου όσο και στις σχέσεις του με τους άλλους.

Οι περισσότεροι υπέρμαχοι της παχυδερμολαγνείας θα ευαγγελίζονταν το συναίσθημα της ελευθερίας που μπορεί κανείς να απολαύσει ως αποτέλεσμά της. Αυτό το κλασικό που νιώθεις κάθε φορά που γυρίζεις μια φυσιολογική ώρα στο σπίτι, μετά από δουλειά κι έξοδο ορθολογικής διάρκειας, ειδικά εν είδει της συσσωρευμένης σου ημερήσιας κούρασης, χωρίς κανενός είδους κλαψιάρικο βουητό ή γκρίνια να στοιχειώνει τα αυτιά σου· εξού, συμπερασματικά, μπορείς με ηρεμία να σβήσεις το φως και να κοιμηθείς. Ή κατά τη διάρκεια ενός διαστήματος που αισθάνεσαι την ανάγκη να αφιερώσεις στον εαυτό σου ή σε ότι αγαπάς πιο πολύ (επειδή του το οφείλεις!), όταν αποφασίζεις ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς μακρόσυρτα τηλεφωνήματα με στόχο να εκμαιεύσουν συμπόνια ελλείψει αληθινής παρουσίας κι ειλικρινούς κατανόησης. Απλές, δηλαδή, καταστάσεις, που λίγο πολύ όλοι στην καθημερινότητά μας έχουμε βιώσει.

Στον αντίποδα, ήρθε η στιγμή να παρουσιάσω πως σύμπτωμα ευαισθησίας (άρα και προφανώς σχεδόν παντελούς έλλειψης αναισθησίας) μπορεί να μετατραπεί σε στιγμή ευτυχίας από ένα απλό ανεπιθύμητο συμβάν.

Αλλά εδώ ήρθε η στιγμή να καλέσω σε βοήθεια την ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή για να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά, μιας κι έχω επανειλημμένα ανακαλύψει πόσο εύστοχα μπορεί να το κάνει. Συγκεκριμένα, διάλεξα το παρακάτω τραγούδι γιατί αντιπροσωπεύει τη στιγμή στο χρόνο που έχω κατά νου να περιγράψω πολύ χαρακτηριστικά.

Φανταστείτε πως προχωράτε στο δρόμο κι αντικρίζετε κάποιον πρώην σας από το κοντινό παρελθόν (ομολογώ πως δε θα αντισταθώ τόσο αποφασιστικά στο να προσπαθήσω να παραστήσω τη σκέψη της ανέμελης Πολυάννας με το παιχνίδι της στη συγκεκριμένη περίπτωση!). Εκείνος δε σας καταλαβαίνει ή είναι απόλυτα επιλήσμων της όλης κατάστασης που μπορεί να δημιουργεί μέσα σας το γεγονός της συνάντησης, όπως και του συνόλου παρομοίων καταστάσεων εν γένει. Εσείς, όμως, καταγράφετε κάθε δευτερόλεπτο παραλλαγής του συναισθήματος μέσα σας, χωρίς σε καμιά περίπτωση να σας κάνει να θέλετε να γυρίσετε πίσω στο σπίτι με κλάματα. 

Είναι, βασικά, μια παρηγοριά να συνειδητοποιείς πως υπάρχει κάτι που ακόμη και στην άκαρδη ζούγκλα των σημερινών διαπροσωπικών σχέσεων έχει τη δύναμη να σε κάνει να σκιρτήσεις ξανά, κι ας είναι, στην πραγματικότητα κάτι που θα σε αποθαρρύνει και κάπως θα σε στενοχωρήσει. “Πονάει η αγάπη / κι αυτό είναι κάτι” κι εσύ μόλις ανακάλυψες σ' ένα πραγματιστικό κι αδιάφορο σύμπαν το έστω κι εντελώς προσωπικό σου δικαίωμα να φυλάσσεις ακόμη μίσχους συναισθημάτων ανασυρμένων από το παρελθόν, αλλά με βάθος.

Έργο της Αλεξάντρα Ντβορνικόβα

Και μπορεί αυτό να μην καθιστά αυτόματα τη ζωή λιγότερο μουντή, άτονη και αφόρητη εξαιρετικά συχνά. Αλλά είναι μια εν δυνάμει ηλιαχτίδα του ίδιου του εαυτού. Με την επάνοδο της άνοιξης και των σωστών συνθηκών μπορείς να επιλέξεις να τη θέσεις ενεργά σε χρήση, οπωσδήποτε όχι ανεξέλεγκτα. Είναι η δική σου μυστική υπερδύναμη να ανακαλύπτεις και να αφήνεις να αποκαλυφθεί πως υπάρχει ένα είδος συμπαντικού σχηματισμού κάπου εκεί λίγο πιο πέρα από την έννοια της ακεραιότητας της «πάρτης» κάθε οντότητας. “Παρηγοριά κι ελπίδα” να περιμένεις, αλλά και να δράσεις χωρίς πίστη στην παντοδυναμία του αυτοματισμού και της επικράτησης του τυχαίου. Είναι άλλωστε, κατά κάποιο τρόπο, θέμα επιλογής.

Είσαι ήδη “λουλούδι” ανθισμένο με πολύχρωμες πιθανότητες εξέλιξης. Ποιος ξέρει τι μπορεί να φέρει η επόμενη τυχαία συνάντηση στο δρόμο;

By Μαρία Γώγογλου