Για τους Γεννημένους Κάπου στην Εκπνοή της Δεύτερης Χιλιετίας ή Αλλιώς Millenials

(που σιγά σιγά έρχονται / έχουν έρθει στα πράγματα είτε το θέλουμε είτε όχι έτσι κι αλλιώς)

Θεωρητικά αυτή η ανάρτηση είναι κάπως ενάντια σε κάποια πράγματα που πάντα με έναν τρόπο ήξερε πως πιστεύει η υποφαινόμενη, όπως για παράδειγμα στο γεγονός του να χρησιμοποιεί κανείς ορισμένες γενικές ιδιότητες για να αποδώσει σε ένα κοινωνικό σύνολο συγκεκριμένο χαρακτήρα γενιάς χωρίς να ασκήσει κριτική στα κριτήρια που έχουν οριστεί να την καθιστούν ομοιογενή. Παρ' όλ' αυτά, το άρθρο για τους Millenials, σχετικά με τη «γενιά μου», όσους δηλαδή ανήκουν στην ηλιακή περιοχή των 15-35 την τρέχουσα περίοδο συνεχίζει να διεγείρει το ενδιαφέρον και την προσοχή (παρά το γεγονός ότι δημοσιέυθηκε τρία και πλέον χρόνια πριν) τόσο που είναι αδύνατο να μην ασχοληθεί κανείς μαζί του. Κι εκτός των άλλων, μέσω των θεμάτων του το προσφιλέστατο Υπουργείο Παιδείας, το πλασάρει και στους μαθητές μας (τουλάχιστον αυτό έγινε στις πανελλαδικές εξετάσεις με το θέμα έκθεσης των Αγγλικών ως ειδικού μαθήματος το 2013).

Time Magazine, "Millenials: The Me Me Me Generation" 

               Ακόμη κι από μια πρόχειρη ανάγνωση στα πεταχτά, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι παρά το εξ ορισμού ενδεχόμενο αποτυχίας τους, οι γενικεύσεις του συγγραφέα του άρθρου Τζόελ Στάιν σε καμία περίπτωση δε μπορούν να χαρακτηριστούν απόλυτα άστοχες. (Το ενδεχόμενο να χωλαίνουν οι γενικεύσεις του παρεμπιπτόντως σατιρίζει κι ο ίδιος, βρίσκοντας στον εαυτό του κοινά σημεία με τους millenials παρά το γεγονός ότι τον καιρό δημοσίευσης του άρθρου παραδέχεται ότι είναι ήδη 41 έτους.) Η υπερεξάρτηση, για παράδειγμα από τις ηλεκτρονικές συσκευές και ιδίως τα κοινωνικά δίκτυα, η «υπερεπικοινωνία» στην οποία η προηγούμενη μπορεί να οδηγεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως με τα πρόσωπα με τα οποία «μιλάμε» ηλεκτρονικά λέμε ή μοιραζόμαστε τίποτα το σημαντικό, καθώς και η υπερπροβολή ενός ειδώλου του εαυτού μας στο οποίο μοιραία δεν τον εντοπίζουμε ποτέ είναι θέματα που αυτό το ιστολόγιο έχει ήδη πραγματευθεί.

                Υποκείμενο, Άλλος, Facebook και Κοινωνικότητα

Σκίτσο του Ζαν Ζουλιάν

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Αρνητικό αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ένας υπερμεγέθης εαυτός που βιώνει τα πάντα ως ξεχωριστές εμπειρίες, την ξεχωριστότητα των οποίων, που αποδεικνύουν την κατ' επέκταση ιδιαιτερότητα του εαυτού του ως οντότητα, οφείλει να επικοινωνεί στους άλλους κάθε στιγμή της ημέρας που το κρίνει απαραίτητο. Έτσι τα γνώριμα σε όλους μας (της συγκεκριμένης “γενιάς”) posts, check-ins, pics και hashtags βρίθουν, και στη θέση του μοιράσματος των εμπειριών στη συντροφιά με φυσική παρουσία φίλων ή συγγενών έχει εν μέρει αντικαταστάσει η ...βροχή από likes, μετά από οποιουδήποτε είδους αυτονόητο ή μη κατόρθωμα ο εμπλεκόμενος θεωρεί πως χρίζει ευρείας κατανάλωσης και κοινοποίησης. Είναι αναπόφευκτο να διαπιστώνει κανείς το πόσο αυτή η κουλτούρα προωθεί τον έτσι κι αλλιώς εγγενή σε αυτήν, από την έναρξη της εποχής της ατομικότητας με τη βιομηχανική επανάσταση, ναρκισσισμό, διασπείροντας συμπεριφορές που με την πρώτη ματιά μπορούν να χαρακτηριστούν σχεδόν πανομοιότυπες σε κίνητρα κι εμφανή χαρακτηριστικά.

Σαλβαδόρ Νταλί, Η Μεταμόρφωση του Ναρκίσσου

Ή έτσι τουλάχιστο μπορεί να φαίνεται. Αν κάποιος μπει στη λογική (όπως οι περισσότεροι από εμάς έχουν σκεφτεί να κάνουν κάποια στιγμή) να παρακολουθήσει συστηματικά το προφίλ ενός ατόμου σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο θα συναντήσει προσωπικότητες που χτίζονται πάνω σε γερά θεμέλια ισχυρών προτιμήσεων, προτεραιοτήτων που ιεαραρχούνται διαρκώς, αλλά και ιδιαίτεροτήτων που απαιτούν κατάλληλη μεταχείριση, ανάλογα με τις ιδιότητες που εκθέτουν. Με άλλα λόγια, το θέτει ίσως αρκετά σωστά, αν παραμερίσουμε τους λυρισμούς, ο Ρους στο τραγούδι του όταν μιλάει για «Εξαιρέσεις», αφού ζουμε στην εποχή της εξαίρεσης, χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη δουλοπρεπούς προσκόλλησης σε ιδιοφυϊες και κυρίαρχα ρεύματα, όπου ο καθένας καλλιεργεί τη μοναδικότητά του, όχι χωρίς κόστος. Σε πολλά άτομα αυτής της γενιάς που έχουμε συναντήσει, πιθανόν και στον ίδιο τον εαυτό μας, πολλοί από τους millenials έχουμε παρατηρήσει συναισθηματική αποξένωση, ακόμη και πολλές φορές που βρισκόμαστε στον στενότερο κύκλο των φίλων ή οικογενειακών προσώπων μας, που συχνά προκαλεί τη αποκρυστάλλωση του βαθμού εμπάθειας που αισθανόμαστε γι' αυτούς και «μπλοκάρει» την αναβάθμιση του δεσίματός τους μαζί μας. Εξ ου και η αδυναμία αρκετά περισσότερων απ' όσους έχουν παρατηρήσει αυτή την τάση να μείνουν για σημαντικό συνεχές διάστημα σε φιλία ή σχέση.

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ;

Από τα παραπάνω μπορεί να συναχθεί ότι η εναργέστερη ενασχόληση με τον εαυτό αποτελεί σχεδόν επιβεβλημένο σύμπτωμα των καιρών μας (!)· και είναι ευτυχές που δε στερείται της θετικής του πλευράς. Αν η παρήγορη διαπίστωση ότι τα πιο εγωκεντρικά άτομα που έχει αναδύσει η εποχή μας έχουν πιο συγκεκριμένους και λεπτομερείς στόχους ισχύει, τότε γιατί να μην έχουν και μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, αν έχουν σκοπό να επιδιώξουν με όλους τους δυνατούς τρόπους αυτό που τους ευχαριστεί επακριβώς; Άσχετα αν δεν έχουν γνώση παρόμοιου παραδείγματος μ' αυτό που επιζητούν· αφού έτσι τους λέει το μέσα τους. Μπορεί να είναι δύσκολο και ειδικό, αλλά αξίζει να φτάσει κανείς μέχρι τα όρια του ανέφικτου για να είναι ο εαυτός του αδιαφορώντας για όσα του έδειξαν ή του λένε άλλοι πως μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω της πεπατημένης οδού, όπως τουλάχιστον αποδεικνύει ο Ορέστης Ντάντος σ' αυτό εδώ το τραγούδι, έστω και με την ιδεαλιστική του εμμονή.

Τι κι αν δεν είναι τελικά τόσο διαφορετικοί από τη γενιά Χ, που διάλεξε να αυτοπροσδιοριστεί χωρίς τα λάβαρα, την πανκ φασαρία και το αίσθημα του ανικανοποίητου να τη χαρακτηρίζουν; Ως γενιά των millenials, αν μπορούμε τουλάχιστο να χαρακτηριστούμε έτσι, ο χρόνος θα δείξει τι είδους ρήξη και πόσα και τι είδους απτά αποτελέσματα είμαστε ικανοί να πετύχουμε.

By Μαρία Γώγογλου