Τραγούδια Που Με Επηρέασαν: Β΄ Μέρος

Εδώ θα συνεχίσω τη διαδρομή στα τραγούδια που με επηρέασαν λίγο πολύ εμμένοντας στους ίδιους τόνους, αφού αν ήταν απόλυτη ανάγκη θα ομολογούσα ότι η διεθνής εναλλακτική σκηνή παραμένει το είδος μουσικής που ακολουθώ. Η υποψία ότι τα προμοτάρω εν μέρει δε θα σταματούσε σε καμία περίπτωση την προσπάθειά μου να αναλύσω τις κατά καιρούς και διαχρονικές σκέψεις μου για τα επόμενα.

4. R.E.M., “Losing My Religion”

Αρχικά είναι εύκολο να διακρίνει κανείς στους στίχους (και όχι στο βιντεοκλίπ, που θα μου έπαιρνε άλλες τόσες σειρές να αναλύσω!) το δίλημμα του καλλιτέχνη. Την ανασφάλεια δηλαδή που αισθάνεται σχετικά με το αν το κοινό όντως παραμένει ενεργό κατά τη διαδικασία της ερμηνείας των έργων του ή ακολουθεί μία ή συγκεκριμένες, ενδεχομένως κατά καιρούς επιβεβλημένες, πεπατημένες οδούς. Κι αν, συμπερασματικά ο ίδιος θεωρεί πως αξίζει τον κόπο να συνεχίσει την προσπάθεια ή όχι.

Από την άλλη, όποιος κοιτάξει πιο προσεκτικά, θα διακρίνει κάτι πολύ πιο πανανθρώπινο σ' αυτές τις γραμμές, όσο και στα αγκομαχητά, αλλά και την ως είθισται καθαρή άρθρωση των λέξεων από το Michael Stipe, frontman του συγκροτήματος που εδώ αφήνει τουλάχιστο ως ένα συγκρατημένο βαθμό να φανεί η ψυχική του διάθεση. Όλοι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας για κάποιον άλλο ή για τη σχέση μας μαζί του λόγω απεραντοσύνης των συναισθημάτων χωρίς οποιουδήποτε είδους εγγύηση για ανταπόκριση υπό την απειλή της χρόνιας ανασφάλειας που όλο αυτό το εγχείρημα μπορεί να μας αποφέρει. Κι όλο αυτό με τη σειρά του έχει να κάνει με το κατά πόσο αισθάνεται τη διάθεση να πιστέψει κανείς και να αφεθεί απόλυτα με κλειστά τα μάτια σ' αυτή του την πίστη.

Φυσικά η ζωή παραμένει μια περιπλάνηση ανάμεσα στις δύο καταστάσεις: ανασφάλεια και τυφλή πίστη κι άλλες πολλές ακόμη. Ας ελπίσουμε ότι έχει ακόμη πολλά να μας δώσει από την πλευρά αυτού του είδος της εναλλαγής καταστάσεων και εκπλήξεων, όπως η επίφαση αμερικανικού λαϊκού παραδοσιακού ήχου στο επίτευγμα αυτού του εναλλακτικού συγκροτήματος.

             5. U2, “One”

Εκ πρώτης όψεως, ο άνθρωπος (προφανώς εδώ εννοώ πρωταρχικά το Bono που πιθανότατα υπογράφει κατ' αποκλειστικότητα τους στίχους του τραγουδιού και δευτερευόντως τον Edge και γενικά το συγκρότημα σα σύνολο που έγραψε τη μουσική) πραγματικά κατάφερε να τα χωρέσει όλα σε ένα σε αυτό το τραγούδι. Ερωτικές και / ή οικογενειακές σχέσεις, θρησκεία, κοινωνία ισότητας και άλλες ανθρώπινες αξίες...

Όταν εγώ το πρωτοάκουσα, σκέφτηκα πόσο σημαντικές είναι εκείνες οι στιγμές πριν και ίσως κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού: ξαφνικά έρχεται στο φως η διαφορετικότητα που έχεις με κάποιον άλλο, πως σας χωρίζουν ζωές ολόκληρες, ακόμη κι αν καταλάβαινες το εντελώς αντίθετο λίγο πιο πριν. Κι ακόμη κι αν λίγο πιο μετά θα διαλέξεις να υποστηρίξεις την ψυχική διάθεση που θα σε κάνει να απομακρυνθεις με ασφάλεια για να συνεχίσεις με το υπόλοιπο της ζωής σου. Κι αν κάτι δεν σε έκανε μέχρι τότε να προσέξεις όλο αυτό, ποτέ δε θα ένιωθες πόσο λεπτές μπορούν να είναι οι ισορροπίες που κρατούν όρθιο τον κόσμο των ανθρώπων.

Κι ύστερα το “carry each other” που ο “ποιητής” διάλεξε για να φέρει στο φως αυτό που αρκετές φορές είναι ανέφικτο στο μαζί. Από την άλλη μεριά, το “one” στο οποίο αναφέρεται ξανά και ξανά και που φαίνεται να αναζητά ο άνθρωπος του τραγουδιού, φωνάζοντας, και με κατά μία έννοια έξοδο από το κεντρικό θέμα των στίχων του τραγουδιού στο τέλος του, για να ανοιχτεί το νόημά του προς το σύνολο των βασάνων όλης της ανθρωπότητας, αποτελεί και τη μοναδική πυξίδα του τραγουδιού.

             6. Oasis, “Don't Look Back in Anger”

 

Δε γνωρίζω κατά πόσο μία από τις γνωστές ιστορίες που τουλάχιστο θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κανείς πως πλαισιώνουν τη δημιουργία αυτού του τραγουδιού είναι γνωστή: σχετικά με το Noel Gallagher, συνθέτη κι ερμηνευτή του τραγουδιού, την κοπέλα που είχε στο Manchester, τον τόπο καταγωγής του, και την αναπόφευκτη μοίρα της σχέσης τους, όταν έγινε και στους δύο αντιληπτό πως ο Noel θα έφευγε στο Λονδίνο για να κυνηγήσει την πραγμάτωση του ονείρου του, να γίνει δηλαδή υπερμεγέθης ροκ σταρ της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Ήταν σίγουρα ικανή η περίσταση να γεννήσει τραγούδια, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω γι' αυτό εδώ. Στην πραγματικότητα ακόμη και η συσχέτιση της ιστορίας αυτής με το τραγούδι μου φαίνεται εξ ολοκλήρου προσωπικά ιδιοσυγκρασιακή.

Με έναν τρόπο πρόκειται για φιλοσοφία ζωής, βάθος και ήθος χαρακτήρα (θα μπορούσα να αραδιάσω εδώ πολλά περισσότερα, αν πραγματικά με ενδιέφερε κάτι διαφορετικό από την ίδια την ουσία): να επιδιώξει κανείς να κάνει αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένος από προσωπική επιμονή κι έμπνευση συγκρουόμενος με εξωγενείς παράγοντες και κάθε λογής αντίξοες συνθήκες. Εμπεριέχεται και η φιλοσοφία ωχαδερφισμού των σύγχρονων τεχνολογικών επιτευγμάτων αλλά και ψήγματα ιστορίας της ανάδυσης του ίδιου του είδους του rock'n'roll, και της επακόλουθης “τεμπέλικης” ανάδειξής του σε διεθνή αξία, όντας μπλεγμένο συνονθύλευμα ήδη καταξιωμένα ετερόκλιτων άλλων ειδών (“so I'll start a revolution from my bed”, όπως αποφαίνεται κι ο ποιητής).

Ο,τιδήποτε κι αν αυτό το τραγούδι σας κάνει να σκεφτείτε, η αρχική αντίδραση απόρριψης που είχα κι εγώ όταν το πρωτοάκουσα δεν είναι καθόλου ξένη. Σκεφτείτε μόνο πόσα κερδίζει κανείς ακούγοντας όπως και προσπαθώντας κάτι ξανά και ξανά.

Υπόσχομαι χαλάρωση της αμερικανο- και βρετανο- και γενικότερης ξενομανίας στην επόμενη ανάρτηση, όπου τη σκυτάλη φιλοδοξώ να λάβουν οι αναλύσεις των αγαπημένων μου ελληνικών κομματιών.

Πάμπλο Πικάσο, Οι Τρεις Μουσικοί

By Μαρία Γώγογλου